Gemiste Kansen 15

[Germ mode]Ein neues teil für alle an zu schauen! GANZ GEIL mjawohl! [/Germ mode] Eind deze week of begin volgende week komt er een nieuw deeltje. En voor de mensen die hem nog altijd niet door hebben <_< >_> >_< dit is fictie met een vleugje eigen ervaringen ertussen, dus vraag me niet wat nu echt gebeurd is en wat niet, alles is compleet buiten de originele context. *kucht* tot zover dit intermezzo. Enjoy! ^^

Onze ogen ontmoetten even, en haar glimlach bevroor. Ik wou haar niet meer, maar toch was het pijnlijk. Mijn gezicht moest ik niet in de spiegel zien om te weten wat voor uitdrukking die had. Altijd wel een klein gemis, alsof je iets tekort hebt, maar niets wat je ertoe zou brengen, erop af te gaan. Op dat moment was mijn dag al verneukt, en keek ik naar geen enkele andere vrouw meer. Frustraties en verdriet van zo lang geleden die terug naar boven kwamen, en het waard waren door het gevoel dat ik kreeg, van haar blik op me. Een kleine troost, die meer is dan wat ik verlangde. Ik snoof en draaide me om, wandelde weg voor ik door mijn knieën zou zakken van moedeloosheid. Teef. Ik meende het eindelijk.

Op zo'n moment komt al dat ouderlijk advies vanuit je jeugd bovendrijven, en besef je wat voor holle woorden het zijn. “Als je het maar genoeg wil, en je ervoor inzet, zal het wel lukken.” Of “Het komt allemaal wel goed.” Onzin van formaat. Sommige dingen lukken nu eenmaal niet, hoe hard je er ook voor vecht, en soms doet al die inzet het zelfs teniet. En dat alles uiteindelijk goed uitdraait is al weerlegd. Er is genoeg leed in de wereld om het te bewijzen. Een vriend vroeg of er iets mis was. Ik zei dat het ging. Het leven is een schone schijn, en ik wou even meedoen, maar niet te veel. Zeggen dat alles goed was zou ronduit een leugen zijn. Zeggen dat het gaat is alles en niets zeggen. Het zou gegaan zijn om op dat moment met een glimlach mijn voorhoofd tegen de muur te bonken. Vreemd hoe wat fysieke pijn troost kan bieden.

Gemiste Kansen .pdf

Nieuwe .pdf is klaar voor download ^^ enjoy.

Gemiste Kansen 14

Wegens internetproblemen kon ik het nieuwe deel nog niet op de blog zetten. Nu is hij er dus wel ^^ Deze week komt naar alle waarschijnlijkheid nog een nieuw deeltje. Veel pret ermee!

Rond de middag besloot ik om te sms'en naar Stephanie. Hopelijk kon ze terugzenden, want voor zover ik kon weten had ze al die pezen ook doorgesneden. Nadat ik zo'n twintig minuten nadacht over wat ik erin zou zetten, besloot ik gewoon te zenden dat we eens moesten praten. Veel praten om precies te zijn. Op het eind kwam er nog iets van dat knuffelige gedoe, maar of ik het meende wist ik niet zeker. Wie blijft er nu samen met een suicidaal vrouwmens? Het mens had hulp nodig, en als ze nu zond dat het een ongelukje was, zou ik haar wurgen. Zelfmoordenaars kan je op verschillende manieren van dienst zijn. De nood aan nicotine drong zich wat meer op de voorgrond, dus ging ik naar buiten om te roken, en een boekje te lezen. Jezelf onderdompelen in een fantasywereld is veel leuker dan de realiteit ervaren. In die verhalen weet je tenminste wat goed en wat slecht is. Na mijn zevende zaf trilde mijn broekzak. Steph belde, dus ik nam maar op, enkel om een zucht te horen voor ze haar gsm terug uitdeed. “Fijn, ik ga gewèldige tijden tegemoet”, mompelde ik verbeten. Daarna lukten mijn pogingen om te lezen nauwelijks meer, dus legde ik het schrijfsel maar ergens binnen neer. Mijn broekzak trilde weer, en nu bleek het Sarah te zijn. Ze vroeg me hoe het was met me. Grappig, ze had er geen idee van wat er gebeurd was. Ik zei: “redelijk, voor zover mogelijk.” en vroeg of we eens overdag konden afspreken. “Is er iets verkeerd gelopen misschien? Tussen jou en Steph?” zei ze plagerig. “Kun je wel zeggen.” klonk het door mijn gsm met een geïrriteerde stem...

Een uurtje later stond ik aan de markt te wachten op haar. Tien minuten later kwam ze ook aan. Met vrouwen kan je nu eenmaal geen uur afspreken. We knuffelden gedag, en liepen wat rond in het park toen ik uitlegde wat er gebeurd was. Ze greep me bij de arm en begon te foeteren tegen me alsof ik iets misdaan had. Misschien was dat ook zo, hoewel ik niet zou weten wat. Toen ik haar wat gekalmeerd had, vertelde ik haar dat ik er geen idee van had waarom ze opeens in emo-modus verzeild raakte. De seks was goed, al zei ik het zelf, enkel in gedachten natuurlijk. Zeker geen reden om de polsen over te snijden. Vrouwenlogica is echter heel anders dan die van mannen, wie weet wat ze in haar hoofd gehaald had? Ik wist wel wat, maar dat kon de reden ook niet zijn. Sarah zette zich neer op een bankje en belde haar op, ik wou het niet persé horen, en stond naar wat grazende schaapjes te kijken.

Gemiste Kansen 13

Aangekomen aan het ongeluksgetal! OH NOES!!! *springt krijsend in het rond* Gelukkig voor mij ben ik niet bijgelovig ^^ anders zou ik compleet beginnen freaken op 13/13/2013 o.O...... Aaaanywayz, hier is het nieuwe deel ter uwer beschikking. Viel Spass enzo.

Rond de middag besloot ik om te sms'en naar Stephanie. Hopelijk kon ze terugzenden, want voor zover ik kon weten had ze al die pezen ook doorgesneden. Nadat ik zo'n twintig minuten nadacht over wat ik erin zou zetten, besloot ik gewoon te zenden dat we eens moesten praten, veel praten om precies te zijn. Daarna nog iets van dat knuffelige gedoe, maar of ik het meende wist ik niet zeker. Wie blijft er nu samen met een suicidaal vrouwmens? Het mens had hulp nodig, en als ze nu zond dat het een ongelukje was, zou ik haar wurgen. Zelfmoordenaars kan je op verschillende manieren van dienst zijn. De nood aan nicotine drong zich wat meer op de voorgrond, dus ging ik naar buiten om een boekje te lezen. Jezelf onderdompelen in fantasy is veel leuker dan de realiteit ervaren. In die verhalen weet je tenminste wat goed en wat slecht is. Na mijn zevende zaf trilde mijn broekzak. Steph belde, dus ik nam maar op, enkel om een zucht te horen voor ze haar gsm terug uitdeed. “Fijn, ik ga gewèldige tijden tegemoet”, mompelde ik verbeten. Daarna lukten mijn pogingen om te lezen nauwelijks meer, dus legde ik mijn boek maar ergens binnen neer. Mijn broekzak trilde weer, en nu bleek het Sarah te zijn. Ze vroeg me hoe het was met me. Grappig, ze had er geen idee van wat er gebeurd was. Ik zei: “redelijk, voor zover mogelijk.” en vroeg of we eens overdag konden afspreken. “Is er iets verkeerd gelopen misschien? Tussen jou en Steph?” zei ze plagerig. “Kun je wel zeggen.” klonk het door mijn gsm met een geïrriteerde stem...

Een uurtje later stond ik aan de markt te wachten op haar. Tien minuten later kwam ze ook aan. Met vrouwen kan je nu eenmaal geen uur afspreken. We knuffelden gedag, en liep dan met haar in het park toen ik uitlegde wat er gebeurd was. Ze greep me bij de arm en begon te foeteren tegen me alsof ik iets misdaan had. Misschien was dat ook zo, hoewel ik niet zou weten wat. Toen ik haar wat gekalmeerd had vertelde ik haar dat ik er geen idee van had waarom. De seks was goed, al zei ik het zelf. Zeker geen reden om de polsen over te snijden. Vrouwenlogica is echter heel anders dan die van mannen, wie weet wat ze in haar hoofd gehaald had? Ik wist wel wat, maar dat kon de reden ook niet zijn. Sarah zette zich neer op een bankje en belde haar op, dus ging ik er maar naast gaan zitten om te luisteren.

Gemiste Kansen 12

Het nieuwe deel van Gemiste Kansen ^^ Omdat er wat gezaag was dat ik snel een nieuw deel moest posten heb ik wat doorgeschreven. 'Mysteries' raken echter niet zo snel opgelost, of je moet Macgyver zijn :p if you can build a Spanish galleon out of passenger luggage, a pack of cigarettes and some ductape... you can do ANYTHING! Take that Lost! happy reading ^^

Het was een grove leugen, maar toch voelde ik me schuldig. Vrouwen slagen er meestal wel in om de schuld op een man te schuiven, soms is het zelfs gerechtvaardigd! Deze keer was het een vergissing, één die mijn leven in een kolkende waanzin deed verzinken. Niets is zo zwaar als de last die je niet verdient. Niemand sterk genoeg om het te verdragen. Een last die je rug vervormt, je uit je evenwicht probeert te halen, zodat het rechte pad een wilde dans wordt. Er blijft altijd wel iets over wanneer die blok steen van je afvalt. Gruis op je kleren en zwetende handen. Maar je moet verder, terwijl een stemmetje je influistert of je wel verder wilt. Ik zette verder, negeerde de stem, zocht hoop in woede, en kwam uit bij bitterheid. Toch voel ik nog zoveel, herinner me de zeemzoete gevoelens die ik zou moeten hebben. Met flarden leven ze op bij de gedachte aan een kans, een pad dat ik niet zal nemen, of op één of andere manier verknoei, waardoor ik het gevoel krijg dat ik met een halster om mijn nek door de duinen ploeg. Die stem zou nog gelijk mogen hebben, voor wie waandenkbeelden overweegt als echt, is 'niet goed bezig zijn' een understatement.

Ik was nors toen ik de voordeur opende. Wat moest ik anders zijn? Een heftige nacht met een goede vriendin, die uitmondt in een zelfmoordpoging, een blauw oog van haar vader die mij de schuld geeft, en ouders die waarschijnlijk mijn oren er van af zullen zagen omdat ik niet thuiskwam gisteren. Ik had genoeg ingrediënten om er David Lynch een film over te laten maken. Bijna althans, enkel nog een flik met een donutverslaving en het werd fenomenaal. De keuken en woonkamer waren leeg, en ik besloot om naar de badkamer te sluipen. Ze waren er niet. Vragen zouden niet welkom zijn, de antwoorden nog minder, en ik moest zeker wat doen aan dat oog.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie heeft het blauwste oog van het land? Eigenlijk viel het best mee, maar een aandachtige blik zou het direct opmerken. Ik liep naar de diepvriezer in de kelder, haalde wat ijsblokjes eruit, en nam ze in een handdoekje mee naar mijn kamer. Wat melige rockmuziek en een beetje platte rust zouden me goed doen. De ijsblokjes ook.

Ik werd wakker met een vochtige handdoek op mijn gezicht, waarvan de linkerkant ijskoud had. Iemand deed de garagepoort open, dus ik stond maar op en zette de muziek wat stiller. Met een snel bezoek naar de badkamer legde ik mijn haren wat goed, om mijn ouders gedag te kunnen zeggen. Bijna niets van een blauw oog te zien, behalve net boven mijn ooglid. Het deed verdorie wel weer pijn wanneer de lichaamswarmte erin terugkeerde. Geen tijd voor ijdelheid echter, de voordeur ging net open. “Hoihoi! We zijn hier!” zei m'n moeder vrolijker dan ik van haar gewend was. Ik zei hallo, en vroeg waar ze naartoe gegaan waren. M'n pa kwam ondertussen puffend binnen met een gigantische zak vol eten en andere benodigdheden. “Voorraden voor de schuilkelder?” zei ik ironisch. M'n vader kon er niet echt om lachen, maar die begreep dan ook enkel zijn eigen humor, en die van oude Britse series. Een droogstoppel, vastgeroest in zijn levenspatronen als de nagels aan mijn grootvaders doodskist. Ma vertelde een beetje te laat dat ze gaan winkelen waren. Zo'n dingen vond ik niet zo erg, ze deed tenminste vriendelijk tegen me. Wat meer kon je verlangen van iemand? Wel... veel eigenlijk, maar dat zeg je natuurlijk nooit, of je let echt niet op je woorden. Ik begon koffie te zetten, en deed alsof er niets aan de hand was. Het beeld van Steph wervelde wel nog steeds door mijn hoofd om de vijf seconden. Ik dacht er zowaar meer aan dan seks, maar dat had je nu eenmaal met prangende vragen die onbeantwoord bleven.

update .pdf Gemiste Kansen

Vanaf nu is de nieuwe .pdf van Gemiste Kansen beschikbaar voor 'zij die printen willen'. Ik heb het redelijk druk de laatste tijd, dus het volgende deel kan een eind op zich laten wachten.

Gemiste Kansen 11

Dit zou ik wat eerder gepost hebben moest ik geen internetproblemen gehad hebben, maar misschien was het de moeite waard om te wachten (je moet toch een béétje reclame maken hé 8-) )Tàm tam tàm tam tààààààm! Het verhaal krijgt zowaar een wending!

Bijkomend nieuws ook: ziehier de nieuwe eindredacteur van www.man-oeuvre.be (als je niet weet wie ik bedoel, zie foto rechts o.O )! Hoezee! Hoezee! Hij komt! Hij komt! En eigenlijk is hij er al... Laat gerust een comment achter. Veel pret alvast ^^


Steph was ondertussen ook al opgestaan en liep zonder te kijken de badkamer binnen, waarbij ze tegen haar vader aanliep. “Dag papa!” zei ze met een overduidelijk gemaakte glimlach. Blijkbaar had ze niet door dat haar haren er zo verfomfaaid bij lagen dat zelfs luizen verdwaald zouden raken. Vervolgens werden we beiden door Stephanie buitengeduwd. “Wel, ik weet niet of je mee ontbijt, maar er is genoeg voor iedereen.” zei Ronald, die zich blijkbaar gemakkelijker bij deze situatie neerlegde dan mij. Ik zei dank u met een grijns, mijn maag begon al te knorren vanaf het woord ontbijt ter sprake kwam. Zware inspanningen maakten iedereen wel hongerig, of ze nou recreatief waren of niet.

Boterkoeken vers van de bakker, gewèldig, met koffie die sterk genoeg was om m'n ogen te doen opengaan alsof ik een ochtendmens was. Dit was zo slecht nog niet. Haar vader vroeg me natuurlijk uit over hoe ik haar had leren kennen, wat voor studies ik deed, waar ik natuurlijk gewillig op antwoordde. Ik was nooit onbeleefd tegenover mensen die me voederden, behalve als het mijn ouders waren. We keuvelden nog een klein half uurtje, en het werd zowaar even gezellig, toen opeens onze oren zich spitsten voor geschruwel dat van boven kwam. Ronald sprong op en liep al naar de deur om te zien wat er gaande was terwijl ik nog mijn kopje aan het neerzetten was. Ik volgde hem door de deur en zag Carla, haar moeder, met betraande ogen van de trap komen, met bloed dat van haar kleren en handen droop. Mijn ogen puilden uit. Wat in jezusnaam was er gaande? Ik vloog de trap op, spurtte naar de badkamerdeur, om Steph zittend op het toilet aan te treffen, met overgesneden polsen en een klein plasje bloed op de tegels. Moest ik geweten hebben hoe, zou ik flauwgevallen zijn, maar ik viel nooit flauw, dus kokhalsde ik maar even bij de aanblik van al het bloed. De alcohol van gisteravond had er wellicht ook iets mee te maken. Ik keek wederom naar haar, en merkte dat ze keek naar me, terwijl kwamen haar ouders de trap op. Een warme blik, maar de pijn droop er net zo snel van als het bloed van haar polsen. Wat had dat mens in haar hoofd gehaald? Je moest maar eens knetter zijn. Ondertussen liepen er nog steeds twee straaltjes bloed langs haar armen. Ronald had zijn gsm al aan z'n oor en staarde naar z'n nooit eerder suicidale dochter. Met een handdoek die ik van een rek gegrist had knielde ik bij haar neer om het bloed te stelpen. “Stom wijf!” mompelde ik. Soms dacht ik dat alle vrouwen wel met een krak in hun kop geboren waren, en de huidige situatie hielp niet bij dat denkbeeld.

De ambulanciers waren er al vijf minuten na het belletje van Ronald. De een trok een wenkbrauw op bij het zien van Steph, de ander gebaarde van niets en ging meteen aan het werk. Toen ze in de ambulance gezet werd, diepte Ronald z'n autosleutels uit zijn broekzak. Ik ging net mijn mond opendoen om te vragen of ze wilden dat ik meeging, toen haar vaderlief me recht in mijn oog sloeg en ik door de klap op de grond viel. Daarna ging hij bij me staan en schreeuwde dat ik van zijn dochter weg moest blijven, en verkocht me nog een trap in de ribben. “O ja, geef MIJ maar de schuld!” wou ik nog terugroepen, wanneer ze naar hun auto toestapten, maar één blauw oog was al meer dan genoeg. Haar moeder keek me gewoon nog even aan met die waterogen, en probeerde haar man wat te kalmeren. Ze reden achter de ambulance aan, en ik keek ze na. Tijd om naar huis te gaan zo bleek.

Gemiste Kansen 10

Myes, het tiende deel van Gemiste Kansen ^^ HF


Wakker worden met een been die op je maag lag en bevallige borsten waar je net niet in gestikt was had z'n charmes. Toch bleef ik erbij dat het een slecht idee was. Ze sliep nog, en ik moest dringend gaan, dus schoof ik van onder haar heen en deed m'n kleren aan. Dat duurde even, ze lagen verspreid door heel haar kamer. Ondertussen nam ik ook eens de tijd om haar kamer wat te bekijken, die had ik nog niet gezien. Wie weet zag ik hem nooit meer. Het was opvallend roze, net als een babykamer, en het weerkaatsende licht dat door het raam viel maakte dat de hele kamer roze opgloeide. Me snel wurmend in m'n kleren bedacht ik dat ik niet eens wist waar het toilet was. Na even te overwegen besloot ik haar maar zachtjes wakker te maken. “Steph?” zei ik zachtjes, en wreef zachtjes over haar rug. Een miserabele kreun flapte uit haar mond, maar ze bleef haar ogen dichthouden. “Waar is het toilet?” fluisterde ik vervolgens. “Tweede deur rechts” kwam er bijna ijlend uit, waarop ze de deken tot over haar hoofd trok om het licht weg te houden. Ik stond op en opende de deur.

Na een vluchtige blik leek het me “veilig” om de gang in te komen. Ik had er geen idee van hoe haar ouders hierop zouden reageren, maar als het enigszins dezelfde reactie was als die van mijn ouders... zou die niet al te positief zijn. Een rampscenario waarin haar vader me aan m'n nekvel vastgreep om me vervolgens op straat te gooien flitste door mijn gedachten. Op m'n grijze sportsokken sloop ik door de gang naar de tweede deur rechts, en opende die heel zachtjes. Toen besefte ik pas dat ik een fout had gemaakt. Want aan welke kant van de gang was het? Toch bleef ik de deur heel zachtjes openen, en voelde ik m'n blaas enthousiast worden omdat die dacht dat hij dicht bij het toilet was. Het was te donker, veel te donker in die kamer. Ik gluurde om het hoekje en zag toen wat beweging, en een tweepersoonsbed! Een slaperig gemompel steeg op van onder de dekens, en ik besloot snel de deur weer dicht te doen. Met een heel fijn gepiep sloot ik de deur, wat natuurlijk weer gewèldig was op zo'n moment, maar ik hoorde verder niets van geluid. Één van de andere dingen in de kamer die ik opmerkte was dat er maar één bobbel in het bed was. De ander was dus al op. Na een fijn getrippel naar de deur aan de andere kant van de gang, opende de deur geluidloos. Een kleine zucht van opluchting ontviel van me, en dan spurtte ik naar het toilet om mijn behoefte te doen.

Ik was net m'n broek terug aan het optrekken, toen iemand de trap op liep. Het beste was er niet op te reageren of stil te zijn. Ik trok het toilet door en zag mijn drol in een vicieuze cirkel opgeslokt worden. Het water van het wastafeltje spoelde net over mijn handen toen de deur openging en ik oog in oog stond met de here des huizes. Ik knikte en zei goeiemorgen, waarbij ik mijn trillende handen onder het koude water verborg. Een geluk dat ik gekleed was, ik had geen zin om naakt op de straatstenen te belanden. Voor vier seconden nam hij me met grote ogen op, waarna hij zijn mond vertwijfeld opendeed, nog niet de keuze gemaakt hebbende of hij iets zou zeggen. Hoe zou je zelf zijn als je een wildvreemde in je badkamer tegenkwam? Het initiatief moest blijkbaar van mijn kant komen deze keer. In tegenstelling tot zijn dochter had de man niet zo'n grote zin voor initiatief. “ik ben gisteren met eh... Steph meegekomen.” De waterkraan ging dicht, maar zijn kin hing nog altijd te laag. Dit riep op tot wanhopige maatregelen. “ik ben Nathan, haar...” hopelijk kreeg hij geen toeval “vriendje.” Twee ruwe wenkbrauwen gingen omhoog en een kaak werd terug in zijn normale positie gebracht. “wel, aangenaam, ik ben Ronald, Stephanie's papa.” kwam er met een hogere stem dan verwacht van tussen zijn lippen. Mijn vingers hadden zin om plukken baard uit te trekken, maar ik bedwong ze door mijn hand uit te steken naar de man. Hij nam die aan en schudde hem krachtig. Hij wou niet weten waar die allemaal had gezeten vannacht.

Schreeuw van Evanga 21

Excuses voor de laattijdigheid :p Hier is deel 21 van SvE. Enjoy!

Een daad veroorzaakte
het onvereenzaamd verdriet
Evanga zal lijden, net als ik
niets kon me schaden
behalve mezelf, en mijn verleden
de tijd neemt wraak
oefent zijn geduld
en slaat toe
wanneer het niet verwacht wordt

Schreeuw van Evanga 20

Jawel, deel twintig van SvE! Morgen komt deel 21 of een random stukje. HF! ^^

En in wanhoop voeg ik me
weerloos voor het onbekende
bij dat wat ongewild is
deserterend van mezelf

Haar lieve blikken te verliezen
door eigen onvolkomendheid
wetend doch onbeseffend
de tol van Haar veranderlijkheid

De ziel verscheurd in weemoed

Random gedichtje

Gisteravond had ik nog een momentje waarin ik mijn vingers wat voelde kriebelen. Daarop schreef ik dit stukje poëzie. Goed of slecht, reacties zijn altijd welkom ^^

Morgen komt het volgende deeltje van SvE


Een peulschil om te onthouden
wat deert en pijn doet tot op het bot
terwijl je de wereld moet bewegen
elke zee bezeild hebben
en elke avond je je kapot moet drinken
om te vergeten wat altijd blijft
de drijfveer voor je waanzin

Herinneringen zijn sneller dan mij
maar elke keer dat zij er is
met haar kleur en zoete geur
is de gruwel zo ver weg
en de tranen weggekust
met haar zachte, rode lippen
eventjes, heel kort en vluchtig
vervaagt mijn smart in niets

Schreeuw van Evanga 19

Alweer het volgende gedicht, hoezee, hoezee! Als je wil weten wanneer ik een update maak op de blog, abonneer je op de RSS-feed, dan verwittigt je browser je wanneer die opstart. Als je niet weet hoe, ask a friend ~_^ Volgende post komt morgen :p

Heel even een momentje
om te vergeten, wie ik ben
mij herinnerend, aan wie ik zijn wil
voor Haar, en Haar alleen
onverwijld doe ik het, in Haar bijzijn

De wil is er, en ik word
wie ik niet meer zijn kon
maar faal om het te blijven
en word gedwongen af te wachten
Het Einde, zo nabij

SvE en Gemiste Kansen .pdf-update

De nieuwe .pdf's van SvE en Gemiste Kansen zijn klaar om gedownload te worden :p (zie rechterkant onder .pdf's). Misschien post ik ook algauw een link voor het stukje fantasy waar ik ook mee bezig ben. Dat is echter te kort op dit ogenblik om echt van belang te zijn. Innieweis, HF ^^

Schreeuw van Evanga 18

Volgende deeltje weeral uit SvE. Zoals ik waarschijnlijk al eerder vermeld heb, zijn deze gedichten samen een soort "verhaal", dus de .pdf downloaden kan wel nuttig zijn om het overzicht te bewaren over de verhaallijn. Het volgende deel van Gemiste Kansen is in de maak, maar door de taak-overload die Artevelde me weer mee opzadelt zal het even duren voor die op de blog zal verschijnen :( . Volgende deel van SvE zal in een paar dagen wel verschijnen. Veel pret nog ^^


De geest in het karkas
dat voordien eens een mens was
nu vals en onbetrouwbaar
in eeuwig zelfbehoud handelend
ben ik, en toch weer niet
de verpletterende nostalgie
naar die tijd zonder zorgen
doch besef van de werkelijkheid
raakt me op een manier
het vreet, en ik verzet me
tegen de stroom van gedachten
en toch, de nieuwsgierigheid broeit