Gedicht

Wederom een lange tijd sinds ik voor het laatst iets op mijn blog gezet heb, en dan is het nog niet een nieuw deeltje van Gemiste Kansen. Doch, misschien dat het wel aangenaam is om te lezen, en is het eerste gedicht sinds lange tijd die uit mijn spreekwoordelijke pen is gevloeid. Het is lichtjes gebaseerd op het werk van John Keats, een Engelse dichter wiens werk me altijd heeft gefascineerd. Het stukje kan wat moeilijk overkomen voor iemand die zijn/haar Engels niet goed beheerst, doch mij kan het niet schelen, ik schrijf wat ik wil :p have fun ^^

Of Guilt and Love

As terror subsides, your vague reflection passed me by
galvanized I flee to dreams, where worries needn't be
a solemn thought becomes my being, my fear a distant memory
yet I tremble for what I feel is mending, a pain, a tear, misogyny

I count my fingers and the days, but craving you does never fade
a mind reluctant to admit, my limbs show signs without my merit
stretch my arm to catch the wind, for it knows that I have sinned
there is nothing left behind, but a soothing whiff, divinity

Every time I must recall, but push away events so cold
why denial is truths' forgery, it had been but could not be
real a moment, all was well, all illusions as I dwelled
no absolution without knowing, yet guilt made reason futile