Gemiste Kansen 22

Deel 22, en in een paar dagen zal er nog wel een deeltje verschijnen. Veel pret ^^


Het einde van de examens was in zicht. De tijd was dus bijna gekomen om buiten mijn goelagarchipel te treden en de wereld te herontdekken. Nog één examen te gaan, en ik wou dat hij nog dagen van me verwijderd was. Wou ik al terugkeren naar dat sociale leven? Niet echt, maar het begon nu al aan me te trekken. Anton had al gebeld dit weekend om naar een optreden te gaan, en Michiel wou zich na het laatste examen eens bezatten met me. Ik stemde in, maar vooral vanwege morele verplichtingen, en er dus voor te zorgen dat niemand in het ziekenhuis belandde door idioot gedrag. Nog tweeëntwintig uur te gaan, en het oog van de orkaan trok aan me voorbij. Mijn cursus economie was uit de vergetelheid geraakt en lag nu op mijn bureau. Een echt bureau was het eigenlijk niet. Het bestond uit twee schragen en een grijsgeverfde deur, maar het voldeed aan de functie. Een voorziening van de huisjesmelker die zich voordeed als kotbaas. Blijkbaar begreep hij niet wat comfort betekende, en hetzelfde kon gezegd worden van isolatie en brandveiligheid. Om één of andere mysterieuze reden ging het brandalarm af vanaf het moment dat het aangezet werd, wat als gevolg had dat die altijd af stond, en verklaarde de kerel dat het gebouw onmogelijk kon afbranden, omdat het vol stond met gipsplaten. Toegegeven, er zijn betere materialen om een vuurtje te stoken dan met kalk, maar tapijt en hout zijn wel heel nuttig op dat vlak. Ofwel was hij dus een debiel, ofwel een lul die enkel geïnteresseerd was in het saldo van zijn bankrekening, met andere woorden, een autist met financiële vaardigheden. Ik gokte op beide.

De enkele uren blokwerk deden hun werk, en maakten dat ik mijn zorgen voor na de examens tijdelijk vergat. Wat zou ik zeggen wanneer ik Stephanie terugzag? Wat als haar vader me vanuit zijn auto opmerkte en ik zorgeloos langs straat wandelde? De vragen doken op van zodra ik de bijbel van de vrijemarktprincipes dichtklapte. Negen uur 's avonds, en mijn hoofd zat tjokvol formules die ik na twaalf uur de volgende dag me nooit meer moest herinneren. Ik griste mijn gsm van het bureausubstituut en bekeek wat van mijn berichtjes. Leuke berichtjes verwijderde ik zelden. Het was altijd leuk om de tijden te herinneren dat iemand van je hield, en zichzelf niet probeerde te doden vanaf je die enigszins beantwoordde. De minst leuke boodschappen stonden er soms ook nog in. Het oudste was drie jaar oud, en was van Sarah, die zei dat David verongelukt was. Ik overwoog niet om haar woorden ooit te wissen. Vrienden vergeet je nooit, behalve als iets je hoofd met hoge snelheid raakt, en dan nog. Traag liep ik het lijstje af, wiste enkele dingen die me niet meer deerden, maar liet de rest staan. Bijna aan het nieuwste bericht gekomen merkte ik dat Alea's bericht weg was. Vreemd, gezien ik me niet herinnerde het ooit gewist te hebben. Het kwam echter wel voor dat er dingen verdwenen, zonder dat ik wist waarom. De ene keer door de kuren van mijn gsm, ofwel omdat ik vergeten was dat ik het weggedaan had. Sommige mensen hebben een geheugen als een zeef, het mijne was een bodemloze emmer.

.pdf update Gemiste Kansen

Ziehier de nieuwe .pdf, enkele spellingsfouten zijn eruit gehaald, maar er zullen er waarschijnlijk nog wel enkele zijn. Veel pret ermee :p

Gemiste Kansen 2008-01-24

Gemiste Kansen 21

De examens zijn voorbij, dus heb ik wederom tijd om me met e-literaristische gedachten bezig te houden ^^. Het is van Kerstmis geleden dat ik nog gepost heb, maar hopelijk kan ik nu een tijd regelmatig posten. De .pdf met enkele verbeteringen komt morgen uit (vooral spelling, om de muggenzifters van dienst te zijn :p ) Veel pret en ajuinen althans met deel 21 van Gemiste Kansen!


Na wat te pintelieren op mijn eentje begon ik me ongemakkelijk te voelen. Geen bekenden buiten de uitbaatster, en die had het wat te druk om een babbeltje te slaan. Alleen is maar alleen, en alcohol zegt niet veel terug. Na een laatste grote slok stond ik op en ging naar buiten. Een groot toeval wie ik op dat moment zag passeren met de tram: “Charlotte het Gleufdier.” Ze keek in mijn richting en zwaaide als de paus in zijn pausmobiel, maar verdween even snel als ze gekomen was. Omdat het geen zin had om achter die tram aan te lopen zag ik ervan af om het te proberen. Wat zou ik zeggen? Ik kende haar van haar noch pluimen, en behalve het oogcontact, de glimlachjes en het mooie uiterlijk had ze niets dan slechte indrukken bij me nagelaten. Mijn hoofd zat nog propvol met Steph, dus wou ik de boel niet nog complexer maken. Op dit moment kón ik met niemand iets beginnen, zeker niet to die problemen opgelost waren. Wat deed dat mens trouwens op dit uur op de tram? Ik wist niet eens dat er nog reden om half twee.

De straatlichten gaven strakke vormen aan mijn schaduwen, die traag rond me heen bewogen, vervaagden en versterkten. Met al die zorgen om Stephanie, die al drie weken niets van zich had laten horen kreeg ik een lichte hoofdpijn. Stress, waarschijnlijk de enige reden waarom ik hoofdpijn kreeg. Na de deur opengewrongen te hebben beklom ik de trappen, poetste mijn tanden en ging slapen. De biersmaak was minder leuk dan die van Alea destijds.

Na een droomloze nacht werd ik verfrist wakker. De felle zon scheen in mijn gezicht, een truc die ik toepaste om vroeger op te staan, de gordijnen open laten. Liever dat dan wakker te schieten uit mijn slaap met het gepiep van mijn wekker. Na nog wat dommelen stond ik op en smeerde mezelf wat boterhammen met honing. De melk die naast de honingpot stond moest ik dringend eens weggooien. Waarom ik het me had aangeschaft was altijd een raadsel. Openen op de eerste dag, drie slokken nemen, en daarna staat het er zo lang dat ik de brik niet eens meer uitspoel voor ik hem weggooi. Het was niet het enige wat er te veel was in mijn kot. Er lag een hele hoop kleine flesjes champoo in de kast, overblijfselen van een hotelverblijf van m'n ouders. Niets verspillen, alles meenemen, was het motto van m'n moeder. Mijn haar was echter te lang om toe te komen met één flesje, dus moest ik er drie klaarzetten en zorgen dat ze niet omvielen en ik uitgleed in de douche. Dank u ma, echt! De herinnering aan een val in die douche was pijnlijk.