Gemiste Kansen 11

Dit zou ik wat eerder gepost hebben moest ik geen internetproblemen gehad hebben, maar misschien was het de moeite waard om te wachten (je moet toch een béétje reclame maken hé 8-) )Tàm tam tàm tam tààààààm! Het verhaal krijgt zowaar een wending!

Bijkomend nieuws ook: ziehier de nieuwe eindredacteur van www.man-oeuvre.be (als je niet weet wie ik bedoel, zie foto rechts o.O )! Hoezee! Hoezee! Hij komt! Hij komt! En eigenlijk is hij er al... Laat gerust een comment achter. Veel pret alvast ^^


Steph was ondertussen ook al opgestaan en liep zonder te kijken de badkamer binnen, waarbij ze tegen haar vader aanliep. “Dag papa!” zei ze met een overduidelijk gemaakte glimlach. Blijkbaar had ze niet door dat haar haren er zo verfomfaaid bij lagen dat zelfs luizen verdwaald zouden raken. Vervolgens werden we beiden door Stephanie buitengeduwd. “Wel, ik weet niet of je mee ontbijt, maar er is genoeg voor iedereen.” zei Ronald, die zich blijkbaar gemakkelijker bij deze situatie neerlegde dan mij. Ik zei dank u met een grijns, mijn maag begon al te knorren vanaf het woord ontbijt ter sprake kwam. Zware inspanningen maakten iedereen wel hongerig, of ze nou recreatief waren of niet.

Boterkoeken vers van de bakker, gewèldig, met koffie die sterk genoeg was om m'n ogen te doen opengaan alsof ik een ochtendmens was. Dit was zo slecht nog niet. Haar vader vroeg me natuurlijk uit over hoe ik haar had leren kennen, wat voor studies ik deed, waar ik natuurlijk gewillig op antwoordde. Ik was nooit onbeleefd tegenover mensen die me voederden, behalve als het mijn ouders waren. We keuvelden nog een klein half uurtje, en het werd zowaar even gezellig, toen opeens onze oren zich spitsten voor geschruwel dat van boven kwam. Ronald sprong op en liep al naar de deur om te zien wat er gaande was terwijl ik nog mijn kopje aan het neerzetten was. Ik volgde hem door de deur en zag Carla, haar moeder, met betraande ogen van de trap komen, met bloed dat van haar kleren en handen droop. Mijn ogen puilden uit. Wat in jezusnaam was er gaande? Ik vloog de trap op, spurtte naar de badkamerdeur, om Steph zittend op het toilet aan te treffen, met overgesneden polsen en een klein plasje bloed op de tegels. Moest ik geweten hebben hoe, zou ik flauwgevallen zijn, maar ik viel nooit flauw, dus kokhalsde ik maar even bij de aanblik van al het bloed. De alcohol van gisteravond had er wellicht ook iets mee te maken. Ik keek wederom naar haar, en merkte dat ze keek naar me, terwijl kwamen haar ouders de trap op. Een warme blik, maar de pijn droop er net zo snel van als het bloed van haar polsen. Wat had dat mens in haar hoofd gehaald? Je moest maar eens knetter zijn. Ondertussen liepen er nog steeds twee straaltjes bloed langs haar armen. Ronald had zijn gsm al aan z'n oor en staarde naar z'n nooit eerder suicidale dochter. Met een handdoek die ik van een rek gegrist had knielde ik bij haar neer om het bloed te stelpen. “Stom wijf!” mompelde ik. Soms dacht ik dat alle vrouwen wel met een krak in hun kop geboren waren, en de huidige situatie hielp niet bij dat denkbeeld.

De ambulanciers waren er al vijf minuten na het belletje van Ronald. De een trok een wenkbrauw op bij het zien van Steph, de ander gebaarde van niets en ging meteen aan het werk. Toen ze in de ambulance gezet werd, diepte Ronald z'n autosleutels uit zijn broekzak. Ik ging net mijn mond opendoen om te vragen of ze wilden dat ik meeging, toen haar vaderlief me recht in mijn oog sloeg en ik door de klap op de grond viel. Daarna ging hij bij me staan en schreeuwde dat ik van zijn dochter weg moest blijven, en verkocht me nog een trap in de ribben. “O ja, geef MIJ maar de schuld!” wou ik nog terugroepen, wanneer ze naar hun auto toestapten, maar één blauw oog was al meer dan genoeg. Haar moeder keek me gewoon nog even aan met die waterogen, en probeerde haar man wat te kalmeren. Ze reden achter de ambulance aan, en ik keek ze na. Tijd om naar huis te gaan zo bleek.