Gisteravond had ik nog een momentje waarin ik mijn vingers wat voelde kriebelen. Daarop schreef ik dit stukje poëzie. Goed of slecht, reacties zijn altijd welkom ^^
Morgen komt het volgende deeltje van SvE
Een peulschil om te onthouden
wat deert en pijn doet tot op het bot
terwijl je de wereld moet bewegen
elke zee bezeild hebben
en elke avond je je kapot moet drinken
om te vergeten wat altijd blijft
de drijfveer voor je waanzin
Herinneringen zijn sneller dan mij
maar elke keer dat zij er is
met haar kleur en zoete geur
is de gruwel zo ver weg
en de tranen weggekust
met haar zachte, rode lippen
eventjes, heel kort en vluchtig
vervaagt mijn smart in niets
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
mooi gedicht.
maar wat doet die peulschil erbij?
Vertel het mij aub!
uitdrukking :p, wil zeggen dat het "gemakkelijk" is.
Een reactie posten