De aangepaste .pdf van Gemiste Kansen is nu beschikbaar voor download :p. Ook: onder "links" vind je nu de link (waaw, verrassend, niet?) naar de blog "Kleine Woorden." Zeker waard om eens te bekijken ^^
Een nieuwe post kan je tegen volgende week verwachten.
donderdag 9 augustus 2007
woensdag 8 augustus 2007
Gemiste Kansen 8
Terug van weggeweest! ^^ Have fun with it, en laat gerust een comment achter.
Mijn hoofd wilde supernova gaan, of er werd net acupunctuur met broeihete naalden op mijn hersenen uitgevoerd. Twee dagen lang kon ik nauwelijks het bed uit, maar kon ik nauwelijks slapen of het licht aandoen. Ik kroop weg in de duisternis onder mijn lakens, waar ik niets kon zien en het leed van mijn ogen wat verzacht werd. Ik ging er enkel uit om naar het toilet te gaan of om iets te eten of drinken. De tweede dag stopte mijn bloedmigraine om zeven uur s'avonds, als bij slag. Te veel zorgen, te weinig slaap, te veel koffie? Ik wist bij de goden niet waarom ik het had gekregen, en zo lang aan één stuk door. Één keer had ik gebeld naar school om te zeggen dat ik migraine had, en geen lessen kon meevolgen. De secretaresse zei dat ik een briefje moest meebrengen... na een trage zucht begon ik het mens zo hard uit te schelden dat ze waarschijnlijk dacht dat ik Gilles de la Tourette had. De gore creativiteit was subliem, maar ik bereikte er minder dan niets mee. Wat moet je in hemelsnaam met een “ziekte?” als migraine? Bijna iedereen die het niet heeft bekijkt je alsof je een zwakkeling bent die niet tegen een beetje hoofdpijn kan, terwijl het in werkelijkheid enorm slopend kan zijn voor zowel lichaam als geest. En dan nog het probleem van de kosten om jezelf te verklaren als je er één keer per week last van hebt. Één keer migraine tijdens de week zou me dus iedere keer een goeie twintig euro kosten... of zou ik aan een briefje kunnen komen die me de complete vrijheid geeft om te gaan en staan waar ik wou zonder negatieve gevolgen? Gewoon zeggen: sorry, ik heb migraine... daag! Het zou een oplossing voor mij zijn, maar de school zou het denk ik niet willen. Jammerheid.
Toen mijn migraine over bleek te zijn las ik wat in een boek die ik voor m'n verjaardag had gekregen. Ik had er niet zoveel zin in om eraan te beginnen, omdat ik hem niet zelf uitgekozen had. Het viel echter best mee. Een verhaal waarin het hoofdpersonage in een zowaar ingewikkeld complot zat. Lectuur om de paranoia in me te voeden dus. Toen sloeg het noodlot toe. Een paar sms'jes van m'n toenmalige lief die opeens aan de lopende band begon te zenden vertelden me dat ze het uit wou maken. Twintig minuten lang staarde ik met betraande ogen naar het laatste berichtje, met een hoofdpijn die loeide maar ik negeerde door de schok dat ik haar kwijt was. Maar ik wou het niet aanvaarden, zou het niet! Woede deed m'n bloed kolken als een getij dat enkel maar meer en meer vloed wou hebben. Hoe kon ze! Al die maanden lang hield ik van haar als was ik een paladijn en zijn koningin. Maar mijn woede was meer op mezelf gericht dan op haar. Waar was IK fout gegaan? Maar het antwoord bleef uit. Het was mij een compleet mysterie, en uiteindelijk bleek het nooit opgelost te zijn. Een open wonde die ik lange tijd meedroeg als een molensteen rond mijn nek. Veel later begon ik haar de schuld te geven. Ik had alles gedaan wat ik kon, en die laatste weken begon ze vreemd tegenover me te doen. Dat moest het zijn, wat kon er anders zijn? Iemand? Maar waarom bleef ze dan nog wekenlang wanneer ze zich anders gedraagde tegenover me? Eigenlijk wou ik het niet weten, in tegenstelling tot mijn gewoonte alles uit te pluizen. Nu ja, je wint wat, je verliest wat...
Mijn hoofd wilde supernova gaan, of er werd net acupunctuur met broeihete naalden op mijn hersenen uitgevoerd. Twee dagen lang kon ik nauwelijks het bed uit, maar kon ik nauwelijks slapen of het licht aandoen. Ik kroop weg in de duisternis onder mijn lakens, waar ik niets kon zien en het leed van mijn ogen wat verzacht werd. Ik ging er enkel uit om naar het toilet te gaan of om iets te eten of drinken. De tweede dag stopte mijn bloedmigraine om zeven uur s'avonds, als bij slag. Te veel zorgen, te weinig slaap, te veel koffie? Ik wist bij de goden niet waarom ik het had gekregen, en zo lang aan één stuk door. Één keer had ik gebeld naar school om te zeggen dat ik migraine had, en geen lessen kon meevolgen. De secretaresse zei dat ik een briefje moest meebrengen... na een trage zucht begon ik het mens zo hard uit te schelden dat ze waarschijnlijk dacht dat ik Gilles de la Tourette had. De gore creativiteit was subliem, maar ik bereikte er minder dan niets mee. Wat moet je in hemelsnaam met een “ziekte?” als migraine? Bijna iedereen die het niet heeft bekijkt je alsof je een zwakkeling bent die niet tegen een beetje hoofdpijn kan, terwijl het in werkelijkheid enorm slopend kan zijn voor zowel lichaam als geest. En dan nog het probleem van de kosten om jezelf te verklaren als je er één keer per week last van hebt. Één keer migraine tijdens de week zou me dus iedere keer een goeie twintig euro kosten... of zou ik aan een briefje kunnen komen die me de complete vrijheid geeft om te gaan en staan waar ik wou zonder negatieve gevolgen? Gewoon zeggen: sorry, ik heb migraine... daag! Het zou een oplossing voor mij zijn, maar de school zou het denk ik niet willen. Jammerheid.
Toen mijn migraine over bleek te zijn las ik wat in een boek die ik voor m'n verjaardag had gekregen. Ik had er niet zoveel zin in om eraan te beginnen, omdat ik hem niet zelf uitgekozen had. Het viel echter best mee. Een verhaal waarin het hoofdpersonage in een zowaar ingewikkeld complot zat. Lectuur om de paranoia in me te voeden dus. Toen sloeg het noodlot toe. Een paar sms'jes van m'n toenmalige lief die opeens aan de lopende band begon te zenden vertelden me dat ze het uit wou maken. Twintig minuten lang staarde ik met betraande ogen naar het laatste berichtje, met een hoofdpijn die loeide maar ik negeerde door de schok dat ik haar kwijt was. Maar ik wou het niet aanvaarden, zou het niet! Woede deed m'n bloed kolken als een getij dat enkel maar meer en meer vloed wou hebben. Hoe kon ze! Al die maanden lang hield ik van haar als was ik een paladijn en zijn koningin. Maar mijn woede was meer op mezelf gericht dan op haar. Waar was IK fout gegaan? Maar het antwoord bleef uit. Het was mij een compleet mysterie, en uiteindelijk bleek het nooit opgelost te zijn. Een open wonde die ik lange tijd meedroeg als een molensteen rond mijn nek. Veel later begon ik haar de schuld te geven. Ik had alles gedaan wat ik kon, en die laatste weken begon ze vreemd tegenover me te doen. Dat moest het zijn, wat kon er anders zijn? Iemand? Maar waarom bleef ze dan nog wekenlang wanneer ze zich anders gedraagde tegenover me? Eigenlijk wou ik het niet weten, in tegenstelling tot mijn gewoonte alles uit te pluizen. Nu ja, je wint wat, je verliest wat...
donderdag 2 augustus 2007
nieuw ding :p
Een voorlopig naamloos verhaal, en dan nog in het Engels! Hoe ongehoord op een nederlandstalige blog *geshockeerde blik* :p !!! Maar dit is MIJN blog, hà! Me does what me likes on me blog ^^
Anywayz, het is het begin van een fantasy-"verhaaltje". De kans dat dit uitgroeit tot een megasaga van 6000 bladzijden is astronomisch klein, dus laat ik het bij verhaaltje.
Ayilir's toes cracked as he came down the stairs early in the morning, almost as loud as the stairs themselves. He felt hungry, starving even. Spending five days in bed with a high fever gave him one hell of an appetite. The door to the kitchen squeeked as he entered. It seemed no-one had gotten out of bed yet, so no problem grabbing himself some supplies and be on his way, he thought. Grateful as he was, Ayilir didn't want any time to go to waste just to say goodbye. The forest was calling, and he had to adhere. Carefully he stuffed a loaf of bread in his bag, wrapped in a clean towel. Checking his pocket to feel if his money's still there, he felt his purse, still crunching with money. Ayilir smiled, as truly honest people were rarily found these days around these parts of the continent. Theft can keep bread on the table. They could have taken it all and left him to die, but they didn't. He decided he might as well show them his gratitude. A purse bulging with coins was opened, and he left them half of it on the kitchen table. Five gold coins, seven silver, three copper. Money was a mere formality to Ayilir, as he knew he could get more than enough to come by any day. While approaching the front door of the house, he heard one of his rescuers getting out of bed. Quickly he opened the door and made a run for the forest. A cool morning breeze greeted him as he hastily moved away from the farmer's steed. After reaching the edge of the forest, he turned around to look at the house one more time. He still wondered how that wolf could have come close enough to him to bite him in his arm, making him ill. He had seen the cold eyes in the deliriums of his fever, fearless, determined, glowing with a crazed anger. It confused him, as he had never been attacked by a wolf before. He sighed and went on his way home through the forest, watchful for any dangers lurking in the bushes. A little hunt to sharpen the senses would be nice, he smirked.
Tune in next week for the next part ^^
Anywayz, het is het begin van een fantasy-"verhaaltje". De kans dat dit uitgroeit tot een megasaga van 6000 bladzijden is astronomisch klein, dus laat ik het bij verhaaltje.
Ayilir's toes cracked as he came down the stairs early in the morning, almost as loud as the stairs themselves. He felt hungry, starving even. Spending five days in bed with a high fever gave him one hell of an appetite. The door to the kitchen squeeked as he entered. It seemed no-one had gotten out of bed yet, so no problem grabbing himself some supplies and be on his way, he thought. Grateful as he was, Ayilir didn't want any time to go to waste just to say goodbye. The forest was calling, and he had to adhere. Carefully he stuffed a loaf of bread in his bag, wrapped in a clean towel. Checking his pocket to feel if his money's still there, he felt his purse, still crunching with money. Ayilir smiled, as truly honest people were rarily found these days around these parts of the continent. Theft can keep bread on the table. They could have taken it all and left him to die, but they didn't. He decided he might as well show them his gratitude. A purse bulging with coins was opened, and he left them half of it on the kitchen table. Five gold coins, seven silver, three copper. Money was a mere formality to Ayilir, as he knew he could get more than enough to come by any day. While approaching the front door of the house, he heard one of his rescuers getting out of bed. Quickly he opened the door and made a run for the forest. A cool morning breeze greeted him as he hastily moved away from the farmer's steed. After reaching the edge of the forest, he turned around to look at the house one more time. He still wondered how that wolf could have come close enough to him to bite him in his arm, making him ill. He had seen the cold eyes in the deliriums of his fever, fearless, determined, glowing with a crazed anger. It confused him, as he had never been attacked by a wolf before. He sighed and went on his way home through the forest, watchful for any dangers lurking in the bushes. A little hunt to sharpen the senses would be nice, he smirked.
Tune in next week for the next part ^^
Abonneren op:
Posts (Atom)
