Gemiste Kansen 12

Het nieuwe deel van Gemiste Kansen ^^ Omdat er wat gezaag was dat ik snel een nieuw deel moest posten heb ik wat doorgeschreven. 'Mysteries' raken echter niet zo snel opgelost, of je moet Macgyver zijn :p if you can build a Spanish galleon out of passenger luggage, a pack of cigarettes and some ductape... you can do ANYTHING! Take that Lost! happy reading ^^

Het was een grove leugen, maar toch voelde ik me schuldig. Vrouwen slagen er meestal wel in om de schuld op een man te schuiven, soms is het zelfs gerechtvaardigd! Deze keer was het een vergissing, één die mijn leven in een kolkende waanzin deed verzinken. Niets is zo zwaar als de last die je niet verdient. Niemand sterk genoeg om het te verdragen. Een last die je rug vervormt, je uit je evenwicht probeert te halen, zodat het rechte pad een wilde dans wordt. Er blijft altijd wel iets over wanneer die blok steen van je afvalt. Gruis op je kleren en zwetende handen. Maar je moet verder, terwijl een stemmetje je influistert of je wel verder wilt. Ik zette verder, negeerde de stem, zocht hoop in woede, en kwam uit bij bitterheid. Toch voel ik nog zoveel, herinner me de zeemzoete gevoelens die ik zou moeten hebben. Met flarden leven ze op bij de gedachte aan een kans, een pad dat ik niet zal nemen, of op één of andere manier verknoei, waardoor ik het gevoel krijg dat ik met een halster om mijn nek door de duinen ploeg. Die stem zou nog gelijk mogen hebben, voor wie waandenkbeelden overweegt als echt, is 'niet goed bezig zijn' een understatement.

Ik was nors toen ik de voordeur opende. Wat moest ik anders zijn? Een heftige nacht met een goede vriendin, die uitmondt in een zelfmoordpoging, een blauw oog van haar vader die mij de schuld geeft, en ouders die waarschijnlijk mijn oren er van af zullen zagen omdat ik niet thuiskwam gisteren. Ik had genoeg ingrediënten om er David Lynch een film over te laten maken. Bijna althans, enkel nog een flik met een donutverslaving en het werd fenomenaal. De keuken en woonkamer waren leeg, en ik besloot om naar de badkamer te sluipen. Ze waren er niet. Vragen zouden niet welkom zijn, de antwoorden nog minder, en ik moest zeker wat doen aan dat oog.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie heeft het blauwste oog van het land? Eigenlijk viel het best mee, maar een aandachtige blik zou het direct opmerken. Ik liep naar de diepvriezer in de kelder, haalde wat ijsblokjes eruit, en nam ze in een handdoekje mee naar mijn kamer. Wat melige rockmuziek en een beetje platte rust zouden me goed doen. De ijsblokjes ook.

Ik werd wakker met een vochtige handdoek op mijn gezicht, waarvan de linkerkant ijskoud had. Iemand deed de garagepoort open, dus ik stond maar op en zette de muziek wat stiller. Met een snel bezoek naar de badkamer legde ik mijn haren wat goed, om mijn ouders gedag te kunnen zeggen. Bijna niets van een blauw oog te zien, behalve net boven mijn ooglid. Het deed verdorie wel weer pijn wanneer de lichaamswarmte erin terugkeerde. Geen tijd voor ijdelheid echter, de voordeur ging net open. “Hoihoi! We zijn hier!” zei m'n moeder vrolijker dan ik van haar gewend was. Ik zei hallo, en vroeg waar ze naartoe gegaan waren. M'n pa kwam ondertussen puffend binnen met een gigantische zak vol eten en andere benodigdheden. “Voorraden voor de schuilkelder?” zei ik ironisch. M'n vader kon er niet echt om lachen, maar die begreep dan ook enkel zijn eigen humor, en die van oude Britse series. Een droogstoppel, vastgeroest in zijn levenspatronen als de nagels aan mijn grootvaders doodskist. Ma vertelde een beetje te laat dat ze gaan winkelen waren. Zo'n dingen vond ik niet zo erg, ze deed tenminste vriendelijk tegen me. Wat meer kon je verlangen van iemand? Wel... veel eigenlijk, maar dat zeg je natuurlijk nooit, of je let echt niet op je woorden. Ik begon koffie te zetten, en deed alsof er niets aan de hand was. Het beeld van Steph wervelde wel nog steeds door mijn hoofd om de vijf seconden. Ik dacht er zowaar meer aan dan seks, maar dat had je nu eenmaal met prangende vragen die onbeantwoord bleven.