Examens...

Vanwege de komende examenperiode zal ik niet veel tijd hebben om nog dingen op de blog te plaatsen. Na 15 juni zal ik natuurlijk terug beginnen posten, hoewel ik voordien misschien ook wel al iets erop gooi. Succes met de examens, en als je die niet meer hebt... mja... gewoon succes ^^

PDF Schreeuw van Evanga

Voor wie de gedichten van SvE in volgorde wil zien (degene die tot nu toe op mijn blog verschenen zijn), kan ze nu in .pdf-formaat downloaden. Gemakshalve zal ik links plaatsen voor de laatste versies van SvE en Gemiste Kansen in de rechtse frame. HF ^^

Schreeuw van Evanga

Blooper opdracht Engels

Een eind geleden maakte ik voor een opdracht Engels een "weather report", ik besloot wat te improviseren, zodat één van de versies zoals hieronder eruit kwam. If you find it bad, it's not supposed to be good :p enjoy ^^

Foto's en SvE 10

Vrijdag ging mijn verjaardagsfeestje door in het Jeugdforum in Moere ^^ Dank aan iedereen die afgekomen is! Zij die er niet waren hebben iets gemist :p Voor de nostalgici onder jullie, de foto's staan hier vanaf heden online.


De tiende post van Schreeuw van Evanga (laatste deel van "frivoliteiten") staat hieronder ^^ HF! Spoedig post ik ook een link waar je een pdf van SvE kan downloaden.

En ik zie Haar, al half dromend
liggend op het bed, wetend dat ik er ben
ik kijk Haar aan, Ze sluit haar ogen
een vredige glimlach om haar lippen

Ik ben gevangen, en zoen Haar zachtjes
zo warm, zo vredig in haar armen
Haar missend op hetzelfde moment
de liefde, weergaloos mooi en teder

Gemiste Kansen op pdf !!!

Op aanvraag zal ik Gemiste Kansen vanaf nu ook in .pdf-formaat op het net zetten, zodat uitprinten gemakkelijker gaat. Hier is de versie van 15 mei. Dank aan Sjapie om zijn server beschikbaar te stellen (www.sjapie.be) ^^ Enjoy!



Gemiste Kansen 2007-05-15

Gemiste kansen 6

Mijn excuses voor de laattijdigheid. Wegens een sterfgeval in de familie had ik niet veel zin om aan mijn blog te werken vorige week. Hier is het zesde deel althans van Gemiste kansen. Volgende deel SvE komt morgen.

Het was nog warm toen ik thuiskwam, maar toch had ik mijn jas tijdens de rit niet afgedaan. M'n t-shirt kleefde aan m'n rug. Ik waste mijn schouder, samen met de rest. Veel zin had het niet als er maar één lichaamsdeel enigszins proper was. Na het bad kwam het bord, een bord gevuld met frieten. Frietjes op vrijdag, het was een ritueel geworden. Mijn moeder werkte elke vrijdagavond, en m'n pa kwam elke weekdag ook al laat thuis. Ik klaagde er nooit over. Waarom zou ik? De frieten waren lekker en op kot at ik er nooit. Gentse frieten smaakten me nooit zo goed, en de bakjes waren veel te klein. Broertje en pa waren al bezig met eten toen ik aanschoof aan tafel. Het verval van beleefdheid was al lang geleden ingezet in het gezin, ze aten niet, ze schrokten eerder. Met open mond verkauwden ze het frituursel tot een drab, die ze vervolgens door hun slokdarm werkten. Vroeger was het omgekeerd, kreeg ik opmerkingen wanneer ik niet netjes at, maar nu gaven ze er zelf niet meer om en gaf ik commentaar. Ze apprecieerden het niet, verre van. De oorzaak van menig geruzie met m'n ouders, en de aanstoker was ik. Op één of andere manier bleek ik dan de reden te zijn voor al hun ongenoegens. Ze betrokken alles erbij dat ze me maar naar het gezicht konden gooien. Ze zouden goede dictators geweest zijn. Ik zei maar niets, at m'n bord leeg en ging op café, voor het huis te klein werd. M'n broertje ging mee, twee jaar jonger maar iets groter dan mij. Ik zag er wel veel ouder uit dan Anton. Met een kort baardje die als een tapijt over mijn kin hing. Het was beter dan niets, hoewel smaken verschilden daarover.

Voor we vertrokken had ik nog een bruistablet in m'n binnenzak gestopt. Die zou misschien nog van pas komen dacht ik. Een migraine-aanval kon ik soms wel voelen aankomen. De lichte trilling van een B52 die net binnen gehoorsafstand kwam. Tien minuten wandelen en we stonden voor het overvolle café. Een liedje van Saxon speelde op de achtergrond toen we binnenstapten. Er zat zeker volk dat we kenden. Sarah had me al gezien vanaf de toog en kwam op me af om een knuffel te geven. Leuk als bijna al je vriendinnen knuffelaarsters waren. Affectie alom. Toch liever een lief, een teef om de mijne te noemen, want hoewel ik die vriendinnen echt graag zag, was ik maar een vriend, en niet meer dan dat. Een zonderling waarover ze zich ontfermden kwam soms in me op. Ze had wat kitcherige kleren aan vanavond, te flashy en opgewekt om in een groezelig café aan te hebben. Zonder die kleren zou het wel aangenamer geweest zijn voor de ogen, maar een arrestatie voor zedenschennis was dan in aantocht. Mogelijke groepsverkrachting was ook een mogelijkheid. Wijselijk stopte ik die gedachtengang.
Stephanie kwam bij mij en Sarah zitten. Bruinharig en ietsje gezetter dan Sarah, die zelf blond en graatmager was. Steph vond ik dan ook aantrekkelijker. Vrouwen waar wat aan hangt voelen meestal zachter aan. Toch hield ik zeker niet van dikke vrouwen, ik had een natuurlijke afkeer voor alles wat tien kilo meer woog dan mezelf zonder een goede reden.

Gemiste kansen 5

Het vijfde deel van gemiste kansen ^^ Iedereen die gisteren niet bij de optredens in de Germinal in Koekelare was, heeft iets gemist. Zowel Avoid, als Caelifer en Backyard gaven een deftig optreden. Enkel jammer dat er niet veel volk was.

Deel 6 komt er in de loop van volgende week.


De grijze tegels bij de ingang lagen vol met peuken, met ernaast een haast lege asbak. Iemand moest de schoonmaakploeg toch werk bezorgen? We praatten wat over zijn 'vangst' van gisteren. Blijkbaar was hij uitgeweest aan de overpoort en had daar een leuk meisje ontmoet. Altijd vroeg ik me af hoe hij het toch deed. Het was niet dat hij zo aantrekkelijk was, maar zijn manier van doen trok blijkbaar veel vrouwen aan. Ik zag er wel beter uit, zeker nu, hoewel ik er ook niet fris uitzag, maar zelden had ik eens een vriendin. Het grootste verschil was misschien dat ik niet in het wild rondscharrelde, maar rustig in mijn achtertuintje wachtte tot een lieve poes zich bij me kwam nestelen. Alea schoot weer door mijn hoofd, en dacht eraan dat ik nog iets moest laten horen van me. Ze zei dat ze me zelf wel zou bellen, maar attent zijn is een goede eigenschap, en ik wou haar zo graag terug zien. Alea moest het maar stellen met een berichtje, wie weet had ze nu les. Een lief berichtje over hoe leuk ik het vond met haar gisteren, en dat ik in de vooravond nog eens ging bellen. De les begon weer, dus we haastten ons nog vlug naar de automaat en gaf de machine een halve euro voor een bekertje koffie. Max Havelaar was eerlijk voor iedereen behalve de westerlingen die zo'n automaat voor zich hadden. Ik kon aan een pak koffie raken voor iets meer dan anderhalve euro, die nog voor smakelijke koffie zorgde ook. Dan vragen ze een halve euro voor iets waar de smaak soms van te over laat, en meestal nog bedekt is met een vadsig geelbruin schuim. Maar wie klaagt over een halve euro, gierig was ik niet, en de koffieboeren verdienden ook wel wat opslag. Ik nam het bekertje zonder dankjewel te zeggen tegen de automaat. Beleefdheidsregels gelden niet voor objecten. Het vreemde is dat mensen op machines kunnen staan vloeken als ketters, maar als ze het goed doen zegt niemand iets. Het deed me denken aan m'n relatie met m'n ouders. Met ondertussen wat druppels koffie gemorst op de stenen trap kwam ik het lokaal terug binnen. De leerkrachte kwam iets later binnen, en begon meteen weer les te geven.

Tien minuten later trilde mijn broekzak. Ik haalde m'n gsm naar boven toen mevrouw Lachasse met haar kont in volle expansie naar ons gericht stond. Het berichtje bleek vrij koud te zijn, ze wou niet afspreken, niet met me praten, en ze zou zelfs niet meer terugsturen naar me. Je wint wat, je verliest wat, maar niet eens een uitleg voor je verlies was er toch iets over. Mijn dag was verpest, en m'n humeur stak de kop op. Michiels' geur deed er nog een schepje bovenop. Toch beheerste ik me en zond terug dat ik het echt jammer vond, en dat ik haar echt wel nog wou zien en horen. Het voelen en smaken zette ik er alleszins niet bij. Wel probeerde ik haar aan te sporen uit te leggen waarom ze zo deed. Terechte vraag, niet? Geen effect, de volgende twee dagen hoorde ik niets meer van haar, en hoewel ik probeerde contact te zoeken was het enige wat ik bekwam een lege telefoonkaart. Het was welletjes, als ze niks meer van me wou weten, dan was het maar zo. Dat het geen goed teken was dat dit de tweede keer was dat ik in zo'n soort situatie terechtkwam, leek me duidelijk. Zoveel vragen die ik wou stellen, maar geen antwoorden. Het waarom is toch zo belangrijk in iemands leven. Zonder het waarom is er geen zin, geen richting om uit te kiezen, zonder het waarom bestaat de wereld enkel uit zekerheid, en de zekerheid is de hel, het fatalisme in de mens. Het was vrijdag, ik was uitgeput, geagiteerd, wou naar huis, en zuipen tot ik er bij neerviel. Ik nam de tram naar het station en kwam terug bij zinnen. Het gleufdier keek naar me en glimlachte, ik glimlachte terug. Alles wat ik voorlopig nodig had, waren liefjes die me niet meer wilden zien, en mensen die ik verachtte die vriendelijk waren. Twee één voor de soa-automate. Misschien was ze zo slecht nog niet. Praten met haar behoorde echter nog niet tot mijn absolute verlangens.

Gemiste kansen 4

Het vierde deel van Gemiste Kansen. Dit weekend komt het vervolg van SvE.

Het was acht uur dertig, en ik zag eruit alsof ik net van de set van een kitcherige zombiefilm kwam. Gelukkig was ik niet de enige. Als student ben je nooit alleen in je buitensporigheden. Dat was ook zo geweldig aan het leven op kot. Wel was ik de enige die vergeten was een presentatie voor te bereiden, zo bleek dertig seconden nadat ik binnenkwam. De nazindering van Alea's aanwezigheid verdween als sneeuw voor de zon, en ik sloeg mezelf voor het hoofd. De leerkrachte Frans kwam binnen, en ik besliste om er maar meteen komaf mee te maken zodat ze niet opeens mijn naam afriep en ik daar met mijn mond vol tanden stond. Hoewel de meeste mensen daar heel blij mee zouden zijn in de letterlijke zin van het woord, zou het toch niet zo aangenaam geweest zijn voor mij. Na even te zoeken hoe ik het aan boord zou leggen stapte ik op haar af en vertelde uitvoerig over de hevige migraine waarmee ik het de afgelopen dagen mee moest stellen. Ik had de taak wel gemaakt, maar had nog niet de kans gehad om naar het kopiecentrum te gaan om een slide te laten afdrukken voor de overheadprojector. Mijn plan werkte, ze viel ervoor als een jood in een massagraf. Mijn dag liep alweer gesmeerd, een week uitstel en geen verder opgelopen schade.

Vijf minuten te laat kwam Michiel naar binnen, onder de strenge blik van de lerares die hem zei dat hij moest gaan zitten. Verfomfaaide haren en kleren, blijkbaar had hij gescoord vannacht. Onbegrijpelijk dat hij er toch altijd in slaagde om naar alle lessen af te komen terwijl hij zo'n onverantwoord leven leidde. Ik gaf hem nog een jaar voor hij instortte. Waarschijnlijk een optimistische prognose. Ik wenkte naar hem, en hij zette zich naast me neer. Het volgende moment had ik er al spijt van, hoewel hij een betrouwbare vriend was. Hij stonk naar een coctail van drank, verscheidene lichaamssappen en parfum. Gelijk had ik. Een neus vangt soms meer op dan de ogen. Mevrouw Lachasse was ondertussen bezig met een deel grammaticaregels op het bord te schrijven. Geen zin en geen talent had ik ervoor, toch niet voor die taal. Geef mij maar een les Engels, daar kon ik tenminste niet voor buizen, en moest ik niet kijken op een middelbare vrouw met kitcherige kleren en een paddenstoelhoofd. Het liefst van al zou ik m'n hoofd op m'n bank gelegd hebben, naast die van Michiel, die ondertussen zijn voorhoofd neergepoot had op de bank. Blijkbaar zich wat te veel uitgeleefd. De vraag die in m'n achterhoofd rondsluimerde was wie hij nu weer opgescharreld had. Lachasse draaide zich om en porde hard met haar regel in Michiels' schouder, die zich al kreunend weer oprichtte. Zes maand was waarschijnlijker. “Michiel, als je niet kan wakker blijven in de les kan je beter vertrekken.” zei ze op boze toon. Hij knikte, en trok zijn wenkbrauwen omhoog als teken dat hij de waarschuwing begrepen had. Ondertussen schreef ik wat van de grammaticaregels op, ze zouden toch niet blijven hangen, en de teef veegde het bord meestal terug schoon tien seconden nadat ze het laatste woord er met een krijsend krijtje erop had geschreven. Ik glimlachte toen ik bedacht dat het piepend krijt wel afschuwelijk moest zijn voor Michiel. Het zou hem alleszins wakker houden. De pauze kwam snel, en we rookten samen een zaf op het binnenkoertje.