Gemiste Kansen 18

Uitstel is geen afstel, het is er toch van gekomen. De laatste weken waren druk, dus had ik geen tijd om me met Gemiste Kansen bezig te houden. Veel leesplezier ^^


In mijn kot bleek een vieze geur van bedorven eten te hangen. De zwarte banaan met witte haartjes was een weggever wat betrof de oorzaak. Na het ding te verwijderen besloot ik wat te gaan leren. Eerst werken, dan spelen. Elke keer dat ik aan Steph dacht dook ik nog dieper in mijn leerstof, tot mijn ogen te veel pijn deden doordat mijn neus zich bijna op het papier drukte. “Blijf zo scheel kijken en op een dag blijven je ogen gewoon zo staan.” zei m'n moeder ooit. Ik nam wijselijk haar raad ter harte. Er was geen noodzaak om als die schele leraar te worden in het middelbaar. Niemand wist zeker of de man naar jou aan het kijken was of naar iemand aan de andere kant van de klas. Het waren verwarrende momenten wanneer hij zei: “Lees jij het volgende stukje eens.” Natuurlijk maakten we grapjes over zijn afwijking, zoals: “Scheelt er iets, meneer?” De man had echter een verschrikkelijk voordeel tegenover ons. Hij kon rustig in zijn papieren kijken tijdens een toets en toch een oogje op de klas houden... letterlijk dan. Toch was dieptezicht niet iets wat ik wou opgeven.

Na een drietal uur gaf ik er de brui aan en ging slapen. Deze nacht was niet zo rustig als de vorige. Verwarrende beelden vulden de nacht, tot mijn wekker me uit mijn slaap haalde. Ik rolde uit bed en begon de ochtendrituelen af te lopen. Koffie zetten, wassen, aankleden, eten, mijn mok met zwart genot vullen, en tenslotte mijn playboykalender controleren op belangrijke gebeurtenissen die er niet waren. De kalender was altijd het leukste deel. Iets wat ik altijd wegstopte wanneer er bezoek kwam. Iedereen heeft dan wel zijn eigen perversiteiten, het is niet de bedoeling dat je ermee te koop loopt. Volgens de meesten althans. Ergens in deze wereld zal er wel een vrouw zijn die haar dildo op de schouw tentoonstelt. Terecht dat ik ze niet wil kennen. Mijn kamer was nog altijd muf, dus zette ik het raam wat open, zodat een kille wind binnenkwam. Het was toch al koud, maar nu was het tenminste fris. Die sigarettenrook moest niet persé allemaal in mijn longen terechtkomen. Er zat al genoeg teer in. Met nog een uurtje te gaan voor de lessen begonnen besloot ik maar mijn krantje te lezen. Die bleek de meeste dagen verfrommeld in het voorportaal van mijn kot te liggen, maar vandaag was hij nog perfect gaaf. Als ik ooit te weten kwam wie mijn lectuur geen respect betoonde, wurgde ik hem. Voor zover ik wist was het een hij, vrouwen doen zo'n dingen niet zonder reden. Dit bedacht te hebben, ik heb ze er eigenlijk wel genoeg gegeven, maar zolang ze geen netwerk hadden waarmee ze alle misstappen van elke man aan elkaar doorgaven, was ik veilig. Toen een schrikbeeld van vrouwenbladen begon boven te drijven deed ik het af als een teken van paranoïa.

Gemiste Kansen 17

Jawel, hij is uit! Ik vermoedde wat vertraging door het vele werk (tonnen?) dat ik voor me liggen heb, maar blijkbaar was ik mis ^^ Have fun enzo :p


Tijdens de treinrit terug naar Gent begon ik na te denken. Dat gebeurde wel meer, maar nu was het wel van belang. Waarom sloop die woede zo plotseling in me? Er waren genoeg problemen die mijn wereldje teisterden, maar die frustraties liet ik me maar zelden aan het hart komen. Ik had een slachtoffer gemaakt. Stephanie's problemen zouden waarschijnlijk nog verergeren door dat verbitterd gezwans dat uit mijn mond spuide. Het ergste aan woorden is dat je ze niet kan terugnemen. Ik kon moeilijk terug. Die pijn zou ze blijven met zich meedragen, en ik moest er ook mee leven. Wat als ze weer een poging waagde? Potje breken, potje betalen. De betekenis van het spreekwoord was waarschijnlijk breder dan de bedenker in gedachten had. De gevolgen waren niet te overzien, en het besef dat ik bijna alleen aan de consequenties voor mezelf dacht, kwam ook in mijn gedachten op. Deed ik vroeger ook zo? Hoe dan ook kon ik er niet mee samen blijven. Alea kwam in mijn gedachten bovendrijven om één of andere duistere reden, maar het verdween weer zo snel het gekomen was. Had ik eigenlijk ooit iets met Steph willen beginnen? Op fysiek vlak wel, dat stond buiten kijf. Het mens haar kont alleen al. Maar wou ik verder dan vriendschap gaan? De mogelijkheid bestond dat ik door de alcohol die avond gewoon mijn lul achteraanliep. Overigens vrij moeilijk voor een man om het niet te doen. Alcohol was echter maar een loos excuus, te gebruiken voor alles, en dus eigenlijk voor niets. Mijn leven begon meer en meer in een vicieuze cirkel te gaan. Elke relatie die ik aanging leek op de één of andere manier zichzelf te vernietigen. Spreekt voor zich, anders zou ik nu een vriendin hebben. Het landschap flitste trager en trager voorbij, en de gebouwen toonden aan dat ik hier moest afstappen. Gent Sint-Pieters. Waar iedereen in elkaars weg liep, en vrouwen met een handtas bijna opzettelijk de weg afzetten voor zwaarbeladen reizigers. Het grootste crapuul dat je er maar kon vinden. Met andere woorden, het perfecte doelwit om mijn frustraties op bot te vieren.

Jammer genoeg was het rustig. Niemand die me persé uit evenwicht wilde brengen. Geen geluk vandaag, maar dat was me al langer bekend. De tramhalte was net als het station vrij rustig. De bestuurder stond zich op zijn gemak vol te proppen met een hamburger toen ik passeerde. Het was de juiste tram, maar ik had een nicotinetekort door de treinrit, en zonder tabak valt moeilijk aan die behoefte te voldoen. Op weg naar de nachtwinkel probeerde ik een verhaaltje te bouwen rond een koppel kettingrokers genaamd Nico en Tine, maar het bleef bij een beeld van een vadsig koppel die rookten in bed na een slechte vrijpartij. De Pakistaan had net zijn winkel geopend, en maakte net met zijn gebrekkige nederlands aan een klant duidelijk dat hij voorlopig geen andere aanstekers had. Met één blik op de doos aanstekers begreep ik waarom de klant moeilijk deed. Geen hetero zou vrijwillig zijn sigaret aansteken met een aansteker waarop een halfnaakte bodybuilder werd afgebeeld. Het idee alleen al deed me huiveren. Een geluk dat de mijne nog werkte. De man, een veertiger met verfomfaaide zwarte haren, bromde wat en vertrok. Mét de aansteker. De Pakistaan trok een ontdeugende grijns wanneer de man de deur uitliep. Ik mocht die winkelier wel.

Gemiste Kansen 16

Deel 16 kon ik toch nog wat voortijdig afkrijgen, dus hier is hij dan. Het volgende deel verschijnt volgende week. Veel pret ermee ^^


Schaapjes zijn schattig op gewone dagen, maar dit was geen gewone dag. Voor zover ik wist zou er niet snel een normale dag komen. Sarah zei sorry tegen me na haar gesprek. Het bleek dat Steph wat vrij bizarre dingen gezegd had. Als zelfs een andere vrouw haar niet meer begreep, moest het wel héél erg zijn. We lieten de blaters voor wat ze waren en wandelden terug naar de markt, vergezeld door een onaangename stilte. Zo'n stiltes deden me altijd denken aan spookdorpjes in het wilde westen. De wind die het kurkdroge zand opblaast, piepende scharnieren van de deuren, en een soort struik die over straat rolt. Allemaal geluiden, maar vreemd genoeg drukken ze stilte uit. “Dan ga ik maar eens.” zei ik toen we aankwamen. Ze knikte enkel en vertrok.

Geen avond om uit te gaan. Een filmpje, een boekje, en dan met open ogen staren in de duisternis. Welke dromen of nachtmerries zouden me bezoeken, als ik er al had? Het duurde uiteindelijk niet lang of ik lag te kwijlen in mijn hoofdkussen. Toen ik wakker werd met een uitgedroogde mond, hadden geen nachtmerries me geteisterd. Er was niets geweest. Het raam toonde me een grijzig wolkendek. Geen zon voor vandaag. De normaalste zaak van de wereld in deze tijd van het jaar, behalve als je ten zuiden van de evenaar woonde. Ik stond op, waste me wat, en plofte me voor de televisie met een pot cornflakes. Nostalgie deed me teruggrijpen naar kinderprogramma's. Gezien het na een kwartier al ergerlijk werd, zette ik het ding maar terug uit. Steph, Steph, Steph. Haar naam ratelde als een dobbelsteen in mijn hoofd. Ik moest haar bereiken.

Ze nam op. “Hey schat, hoe gaat het?” klonk het opgewekt door de telefoon. Wat voor vraag was dat? Sarah maakte dus geen grapje toen ze vertelde dat Stephanie vreemd deed. “Wel lieverd, behalve het feit dat je je polsen oversneed na ons nachtje samen, dat ik een klap mocht vangen van je vader omdat hij de schuld op mij steekt, en me werkelijk afvraag hoe krankzinnig mijn “vriendin” is, gaat het me perféct voor de wind. Ik bel om te weten hoe het met jou gaat, wat je verdomde problemen zijn dat je zo'n stommiteiten begaat. En vooral, of je gelooft dat ik samen wil zijn met iemand die in een instelling hoort.” Misschien was ik wat bot, maar waarom zou ik liegen? De volgende twintig seconden was het stil, behalve een gesmoorde huilbui die door de telefoon kwamen. Toen opeens snikte ze de drie magische woorden: “Het spijt me.” Op dat moment wist ik hoe de Joden zich voelden na de tweede wereldoorlog toen de Duitsers zeiden: “Wir haben es nicht gewusst.” Een moorddadige bui onderdrukkend vertelde ik dat het mij OOK speet, en dat het voorbij was. Finito, gedaan, einde. De telefoon kraakte wat toen ik hem dichtgooide. Wachten op een reactie zou toch een verspilling van tijd geweest zijn. De examens kwamen eraan, ik wou het niet moeilijker voor mezelf maken dan het al was.

Uitstel Gemiste Kansen

Het volgende deel van Gemiste Kansen zal pas binnen enkele dagen af zijn (donderdag waarschijnlijk). Ik heb wel redelijk wat geschreven de laatste paar dagen, maar niet aan het volgende deeltje :p Een paar leuke ingevingen die later nog op mijn blogje komen zijn nu wel al af, en beter dat dan dat ik niets geschreven zou hebben... niet? Hoe dan ook, ik geef geen spoilers mee, en ook niet om je auto 'pimp' te maken. Do not ask, just wait and see. ^^