Gemiste Kansen 18

Uitstel is geen afstel, het is er toch van gekomen. De laatste weken waren druk, dus had ik geen tijd om me met Gemiste Kansen bezig te houden. Veel leesplezier ^^


In mijn kot bleek een vieze geur van bedorven eten te hangen. De zwarte banaan met witte haartjes was een weggever wat betrof de oorzaak. Na het ding te verwijderen besloot ik wat te gaan leren. Eerst werken, dan spelen. Elke keer dat ik aan Steph dacht dook ik nog dieper in mijn leerstof, tot mijn ogen te veel pijn deden doordat mijn neus zich bijna op het papier drukte. “Blijf zo scheel kijken en op een dag blijven je ogen gewoon zo staan.” zei m'n moeder ooit. Ik nam wijselijk haar raad ter harte. Er was geen noodzaak om als die schele leraar te worden in het middelbaar. Niemand wist zeker of de man naar jou aan het kijken was of naar iemand aan de andere kant van de klas. Het waren verwarrende momenten wanneer hij zei: “Lees jij het volgende stukje eens.” Natuurlijk maakten we grapjes over zijn afwijking, zoals: “Scheelt er iets, meneer?” De man had echter een verschrikkelijk voordeel tegenover ons. Hij kon rustig in zijn papieren kijken tijdens een toets en toch een oogje op de klas houden... letterlijk dan. Toch was dieptezicht niet iets wat ik wou opgeven.

Na een drietal uur gaf ik er de brui aan en ging slapen. Deze nacht was niet zo rustig als de vorige. Verwarrende beelden vulden de nacht, tot mijn wekker me uit mijn slaap haalde. Ik rolde uit bed en begon de ochtendrituelen af te lopen. Koffie zetten, wassen, aankleden, eten, mijn mok met zwart genot vullen, en tenslotte mijn playboykalender controleren op belangrijke gebeurtenissen die er niet waren. De kalender was altijd het leukste deel. Iets wat ik altijd wegstopte wanneer er bezoek kwam. Iedereen heeft dan wel zijn eigen perversiteiten, het is niet de bedoeling dat je ermee te koop loopt. Volgens de meesten althans. Ergens in deze wereld zal er wel een vrouw zijn die haar dildo op de schouw tentoonstelt. Terecht dat ik ze niet wil kennen. Mijn kamer was nog altijd muf, dus zette ik het raam wat open, zodat een kille wind binnenkwam. Het was toch al koud, maar nu was het tenminste fris. Die sigarettenrook moest niet persé allemaal in mijn longen terechtkomen. Er zat al genoeg teer in. Met nog een uurtje te gaan voor de lessen begonnen besloot ik maar mijn krantje te lezen. Die bleek de meeste dagen verfrommeld in het voorportaal van mijn kot te liggen, maar vandaag was hij nog perfect gaaf. Als ik ooit te weten kwam wie mijn lectuur geen respect betoonde, wurgde ik hem. Voor zover ik wist was het een hij, vrouwen doen zo'n dingen niet zonder reden. Dit bedacht te hebben, ik heb ze er eigenlijk wel genoeg gegeven, maar zolang ze geen netwerk hadden waarmee ze alle misstappen van elke man aan elkaar doorgaven, was ik veilig. Toen een schrikbeeld van vrouwenbladen begon boven te drijven deed ik het af als een teken van paranoïa.