Gemiste Kansen 17

Jawel, hij is uit! Ik vermoedde wat vertraging door het vele werk (tonnen?) dat ik voor me liggen heb, maar blijkbaar was ik mis ^^ Have fun enzo :p


Tijdens de treinrit terug naar Gent begon ik na te denken. Dat gebeurde wel meer, maar nu was het wel van belang. Waarom sloop die woede zo plotseling in me? Er waren genoeg problemen die mijn wereldje teisterden, maar die frustraties liet ik me maar zelden aan het hart komen. Ik had een slachtoffer gemaakt. Stephanie's problemen zouden waarschijnlijk nog verergeren door dat verbitterd gezwans dat uit mijn mond spuide. Het ergste aan woorden is dat je ze niet kan terugnemen. Ik kon moeilijk terug. Die pijn zou ze blijven met zich meedragen, en ik moest er ook mee leven. Wat als ze weer een poging waagde? Potje breken, potje betalen. De betekenis van het spreekwoord was waarschijnlijk breder dan de bedenker in gedachten had. De gevolgen waren niet te overzien, en het besef dat ik bijna alleen aan de consequenties voor mezelf dacht, kwam ook in mijn gedachten op. Deed ik vroeger ook zo? Hoe dan ook kon ik er niet mee samen blijven. Alea kwam in mijn gedachten bovendrijven om één of andere duistere reden, maar het verdween weer zo snel het gekomen was. Had ik eigenlijk ooit iets met Steph willen beginnen? Op fysiek vlak wel, dat stond buiten kijf. Het mens haar kont alleen al. Maar wou ik verder dan vriendschap gaan? De mogelijkheid bestond dat ik door de alcohol die avond gewoon mijn lul achteraanliep. Overigens vrij moeilijk voor een man om het niet te doen. Alcohol was echter maar een loos excuus, te gebruiken voor alles, en dus eigenlijk voor niets. Mijn leven begon meer en meer in een vicieuze cirkel te gaan. Elke relatie die ik aanging leek op de één of andere manier zichzelf te vernietigen. Spreekt voor zich, anders zou ik nu een vriendin hebben. Het landschap flitste trager en trager voorbij, en de gebouwen toonden aan dat ik hier moest afstappen. Gent Sint-Pieters. Waar iedereen in elkaars weg liep, en vrouwen met een handtas bijna opzettelijk de weg afzetten voor zwaarbeladen reizigers. Het grootste crapuul dat je er maar kon vinden. Met andere woorden, het perfecte doelwit om mijn frustraties op bot te vieren.

Jammer genoeg was het rustig. Niemand die me persé uit evenwicht wilde brengen. Geen geluk vandaag, maar dat was me al langer bekend. De tramhalte was net als het station vrij rustig. De bestuurder stond zich op zijn gemak vol te proppen met een hamburger toen ik passeerde. Het was de juiste tram, maar ik had een nicotinetekort door de treinrit, en zonder tabak valt moeilijk aan die behoefte te voldoen. Op weg naar de nachtwinkel probeerde ik een verhaaltje te bouwen rond een koppel kettingrokers genaamd Nico en Tine, maar het bleef bij een beeld van een vadsig koppel die rookten in bed na een slechte vrijpartij. De Pakistaan had net zijn winkel geopend, en maakte net met zijn gebrekkige nederlands aan een klant duidelijk dat hij voorlopig geen andere aanstekers had. Met één blik op de doos aanstekers begreep ik waarom de klant moeilijk deed. Geen hetero zou vrijwillig zijn sigaret aansteken met een aansteker waarop een halfnaakte bodybuilder werd afgebeeld. Het idee alleen al deed me huiveren. Een geluk dat de mijne nog werkte. De man, een veertiger met verfomfaaide zwarte haren, bromde wat en vertrok. Mét de aansteker. De Pakistaan trok een ontdeugende grijns wanneer de man de deur uitliep. Ik mocht die winkelier wel.