Gemiste kansen 5

Het vijfde deel van gemiste kansen ^^ Iedereen die gisteren niet bij de optredens in de Germinal in Koekelare was, heeft iets gemist. Zowel Avoid, als Caelifer en Backyard gaven een deftig optreden. Enkel jammer dat er niet veel volk was.

Deel 6 komt er in de loop van volgende week.


De grijze tegels bij de ingang lagen vol met peuken, met ernaast een haast lege asbak. Iemand moest de schoonmaakploeg toch werk bezorgen? We praatten wat over zijn 'vangst' van gisteren. Blijkbaar was hij uitgeweest aan de overpoort en had daar een leuk meisje ontmoet. Altijd vroeg ik me af hoe hij het toch deed. Het was niet dat hij zo aantrekkelijk was, maar zijn manier van doen trok blijkbaar veel vrouwen aan. Ik zag er wel beter uit, zeker nu, hoewel ik er ook niet fris uitzag, maar zelden had ik eens een vriendin. Het grootste verschil was misschien dat ik niet in het wild rondscharrelde, maar rustig in mijn achtertuintje wachtte tot een lieve poes zich bij me kwam nestelen. Alea schoot weer door mijn hoofd, en dacht eraan dat ik nog iets moest laten horen van me. Ze zei dat ze me zelf wel zou bellen, maar attent zijn is een goede eigenschap, en ik wou haar zo graag terug zien. Alea moest het maar stellen met een berichtje, wie weet had ze nu les. Een lief berichtje over hoe leuk ik het vond met haar gisteren, en dat ik in de vooravond nog eens ging bellen. De les begon weer, dus we haastten ons nog vlug naar de automaat en gaf de machine een halve euro voor een bekertje koffie. Max Havelaar was eerlijk voor iedereen behalve de westerlingen die zo'n automaat voor zich hadden. Ik kon aan een pak koffie raken voor iets meer dan anderhalve euro, die nog voor smakelijke koffie zorgde ook. Dan vragen ze een halve euro voor iets waar de smaak soms van te over laat, en meestal nog bedekt is met een vadsig geelbruin schuim. Maar wie klaagt over een halve euro, gierig was ik niet, en de koffieboeren verdienden ook wel wat opslag. Ik nam het bekertje zonder dankjewel te zeggen tegen de automaat. Beleefdheidsregels gelden niet voor objecten. Het vreemde is dat mensen op machines kunnen staan vloeken als ketters, maar als ze het goed doen zegt niemand iets. Het deed me denken aan m'n relatie met m'n ouders. Met ondertussen wat druppels koffie gemorst op de stenen trap kwam ik het lokaal terug binnen. De leerkrachte kwam iets later binnen, en begon meteen weer les te geven.

Tien minuten later trilde mijn broekzak. Ik haalde m'n gsm naar boven toen mevrouw Lachasse met haar kont in volle expansie naar ons gericht stond. Het berichtje bleek vrij koud te zijn, ze wou niet afspreken, niet met me praten, en ze zou zelfs niet meer terugsturen naar me. Je wint wat, je verliest wat, maar niet eens een uitleg voor je verlies was er toch iets over. Mijn dag was verpest, en m'n humeur stak de kop op. Michiels' geur deed er nog een schepje bovenop. Toch beheerste ik me en zond terug dat ik het echt jammer vond, en dat ik haar echt wel nog wou zien en horen. Het voelen en smaken zette ik er alleszins niet bij. Wel probeerde ik haar aan te sporen uit te leggen waarom ze zo deed. Terechte vraag, niet? Geen effect, de volgende twee dagen hoorde ik niets meer van haar, en hoewel ik probeerde contact te zoeken was het enige wat ik bekwam een lege telefoonkaart. Het was welletjes, als ze niks meer van me wou weten, dan was het maar zo. Dat het geen goed teken was dat dit de tweede keer was dat ik in zo'n soort situatie terechtkwam, leek me duidelijk. Zoveel vragen die ik wou stellen, maar geen antwoorden. Het waarom is toch zo belangrijk in iemands leven. Zonder het waarom is er geen zin, geen richting om uit te kiezen, zonder het waarom bestaat de wereld enkel uit zekerheid, en de zekerheid is de hel, het fatalisme in de mens. Het was vrijdag, ik was uitgeput, geagiteerd, wou naar huis, en zuipen tot ik er bij neerviel. Ik nam de tram naar het station en kwam terug bij zinnen. Het gleufdier keek naar me en glimlachte, ik glimlachte terug. Alles wat ik voorlopig nodig had, waren liefjes die me niet meer wilden zien, en mensen die ik verachtte die vriendelijk waren. Twee één voor de soa-automate. Misschien was ze zo slecht nog niet. Praten met haar behoorde echter nog niet tot mijn absolute verlangens.