Gemiste kansen 4

Het vierde deel van Gemiste Kansen. Dit weekend komt het vervolg van SvE.

Het was acht uur dertig, en ik zag eruit alsof ik net van de set van een kitcherige zombiefilm kwam. Gelukkig was ik niet de enige. Als student ben je nooit alleen in je buitensporigheden. Dat was ook zo geweldig aan het leven op kot. Wel was ik de enige die vergeten was een presentatie voor te bereiden, zo bleek dertig seconden nadat ik binnenkwam. De nazindering van Alea's aanwezigheid verdween als sneeuw voor de zon, en ik sloeg mezelf voor het hoofd. De leerkrachte Frans kwam binnen, en ik besliste om er maar meteen komaf mee te maken zodat ze niet opeens mijn naam afriep en ik daar met mijn mond vol tanden stond. Hoewel de meeste mensen daar heel blij mee zouden zijn in de letterlijke zin van het woord, zou het toch niet zo aangenaam geweest zijn voor mij. Na even te zoeken hoe ik het aan boord zou leggen stapte ik op haar af en vertelde uitvoerig over de hevige migraine waarmee ik het de afgelopen dagen mee moest stellen. Ik had de taak wel gemaakt, maar had nog niet de kans gehad om naar het kopiecentrum te gaan om een slide te laten afdrukken voor de overheadprojector. Mijn plan werkte, ze viel ervoor als een jood in een massagraf. Mijn dag liep alweer gesmeerd, een week uitstel en geen verder opgelopen schade.

Vijf minuten te laat kwam Michiel naar binnen, onder de strenge blik van de lerares die hem zei dat hij moest gaan zitten. Verfomfaaide haren en kleren, blijkbaar had hij gescoord vannacht. Onbegrijpelijk dat hij er toch altijd in slaagde om naar alle lessen af te komen terwijl hij zo'n onverantwoord leven leidde. Ik gaf hem nog een jaar voor hij instortte. Waarschijnlijk een optimistische prognose. Ik wenkte naar hem, en hij zette zich naast me neer. Het volgende moment had ik er al spijt van, hoewel hij een betrouwbare vriend was. Hij stonk naar een coctail van drank, verscheidene lichaamssappen en parfum. Gelijk had ik. Een neus vangt soms meer op dan de ogen. Mevrouw Lachasse was ondertussen bezig met een deel grammaticaregels op het bord te schrijven. Geen zin en geen talent had ik ervoor, toch niet voor die taal. Geef mij maar een les Engels, daar kon ik tenminste niet voor buizen, en moest ik niet kijken op een middelbare vrouw met kitcherige kleren en een paddenstoelhoofd. Het liefst van al zou ik m'n hoofd op m'n bank gelegd hebben, naast die van Michiel, die ondertussen zijn voorhoofd neergepoot had op de bank. Blijkbaar zich wat te veel uitgeleefd. De vraag die in m'n achterhoofd rondsluimerde was wie hij nu weer opgescharreld had. Lachasse draaide zich om en porde hard met haar regel in Michiels' schouder, die zich al kreunend weer oprichtte. Zes maand was waarschijnlijker. “Michiel, als je niet kan wakker blijven in de les kan je beter vertrekken.” zei ze op boze toon. Hij knikte, en trok zijn wenkbrauwen omhoog als teken dat hij de waarschuwing begrepen had. Ondertussen schreef ik wat van de grammaticaregels op, ze zouden toch niet blijven hangen, en de teef veegde het bord meestal terug schoon tien seconden nadat ze het laatste woord er met een krijsend krijtje erop had geschreven. Ik glimlachte toen ik bedacht dat het piepend krijt wel afschuwelijk moest zijn voor Michiel. Het zou hem alleszins wakker houden. De pauze kwam snel, en we rookten samen een zaf op het binnenkoertje.