Gemiste kansen 6

Mijn excuses voor de laattijdigheid. Wegens een sterfgeval in de familie had ik niet veel zin om aan mijn blog te werken vorige week. Hier is het zesde deel althans van Gemiste kansen. Volgende deel SvE komt morgen.

Het was nog warm toen ik thuiskwam, maar toch had ik mijn jas tijdens de rit niet afgedaan. M'n t-shirt kleefde aan m'n rug. Ik waste mijn schouder, samen met de rest. Veel zin had het niet als er maar één lichaamsdeel enigszins proper was. Na het bad kwam het bord, een bord gevuld met frieten. Frietjes op vrijdag, het was een ritueel geworden. Mijn moeder werkte elke vrijdagavond, en m'n pa kwam elke weekdag ook al laat thuis. Ik klaagde er nooit over. Waarom zou ik? De frieten waren lekker en op kot at ik er nooit. Gentse frieten smaakten me nooit zo goed, en de bakjes waren veel te klein. Broertje en pa waren al bezig met eten toen ik aanschoof aan tafel. Het verval van beleefdheid was al lang geleden ingezet in het gezin, ze aten niet, ze schrokten eerder. Met open mond verkauwden ze het frituursel tot een drab, die ze vervolgens door hun slokdarm werkten. Vroeger was het omgekeerd, kreeg ik opmerkingen wanneer ik niet netjes at, maar nu gaven ze er zelf niet meer om en gaf ik commentaar. Ze apprecieerden het niet, verre van. De oorzaak van menig geruzie met m'n ouders, en de aanstoker was ik. Op één of andere manier bleek ik dan de reden te zijn voor al hun ongenoegens. Ze betrokken alles erbij dat ze me maar naar het gezicht konden gooien. Ze zouden goede dictators geweest zijn. Ik zei maar niets, at m'n bord leeg en ging op café, voor het huis te klein werd. M'n broertje ging mee, twee jaar jonger maar iets groter dan mij. Ik zag er wel veel ouder uit dan Anton. Met een kort baardje die als een tapijt over mijn kin hing. Het was beter dan niets, hoewel smaken verschilden daarover.

Voor we vertrokken had ik nog een bruistablet in m'n binnenzak gestopt. Die zou misschien nog van pas komen dacht ik. Een migraine-aanval kon ik soms wel voelen aankomen. De lichte trilling van een B52 die net binnen gehoorsafstand kwam. Tien minuten wandelen en we stonden voor het overvolle café. Een liedje van Saxon speelde op de achtergrond toen we binnenstapten. Er zat zeker volk dat we kenden. Sarah had me al gezien vanaf de toog en kwam op me af om een knuffel te geven. Leuk als bijna al je vriendinnen knuffelaarsters waren. Affectie alom. Toch liever een lief, een teef om de mijne te noemen, want hoewel ik die vriendinnen echt graag zag, was ik maar een vriend, en niet meer dan dat. Een zonderling waarover ze zich ontfermden kwam soms in me op. Ze had wat kitcherige kleren aan vanavond, te flashy en opgewekt om in een groezelig café aan te hebben. Zonder die kleren zou het wel aangenamer geweest zijn voor de ogen, maar een arrestatie voor zedenschennis was dan in aantocht. Mogelijke groepsverkrachting was ook een mogelijkheid. Wijselijk stopte ik die gedachtengang.
Stephanie kwam bij mij en Sarah zitten. Bruinharig en ietsje gezetter dan Sarah, die zelf blond en graatmager was. Steph vond ik dan ook aantrekkelijker. Vrouwen waar wat aan hangt voelen meestal zachter aan. Toch hield ik zeker niet van dikke vrouwen, ik had een natuurlijke afkeer voor alles wat tien kilo meer woog dan mezelf zonder een goede reden.