Gemiste Kansen 9

Eind geleden sinds Gemiste Kansen op het programma stond. Hier is het nieuwste deel alvast ^^. Hope you have some supercalifragilisticexpialidocious fun!

Een slecht idee om erop in te gaan, maar het was nog slechter er niet op in te gaan. Ik ging voor het ergste van de twee kwaden. De koebel die in m'n achterhoofd maar bleef “toeng” doen wees erop dat ik een idioot was. Algemene kennis bij mij natuurlijk, dus het was overbodig “toeng”. Ik ontweek de listige blik van Steph, waardoor twee wangetjes wat roder werden... de mijne, die gelukkig verborgen werden door mijn baard. Toch een voordeel van dat fijngekapt zwart woud. Ik besloot dat ik toch maar iets moest zeggen, zo vaag en zo weinig belovend als maar kon, wat misschien zou werken om haar niet te kwetsen of weg te jagen, maar ook niet om te blijven “toeng”. Mijn blik zocht haar ogen, die mij nog altijd onderzoekend aankeken, en zei: “kijk, ik zie je e”toeng”norm graag, maar ik “toeng” denk dat “toeng dit geen zo'n goed idee is “toengtoengtoengtoengtoeng!” Haar glimlach verdween voor zo'n vijf seconden, waarna ze haar hand op de mijne legde, en me toefluisterde: “Je moet je geen zorgen maken, wat er ook gebeurt, ik zal je blijven graag zien.” M'n ogen puilden uit m'n oogkassen. Toen streelde ze m'n baardje en keek me met zo'n verraderlijke puppy-ogen aan waar enkel een hongerige wolf tegen bestand was. Afwachtend, hopend, verlangend.

Vaag? Weinig tot niets beloven? Niet vragen om te blijven? Jezus, vrouwenlogica! Knappe vrouwen lijken je geen keus te geven om hen te aanvaarden of te weigeren, smerige, verleidelijke teven die ze zijn. Het voelde zo verkeerd, opgedrongen aan, en toch wou ik er direct mee naar de toiletten gaan om onsubtiele redenen. Technisch probleem was wel dat er maar één toilet was, zodat het vanaf de aanvang al zou opvallen. De techniek staat voor niets, toen begreep ik het.

“Sorry schat, kheb m'n regels, misschien een andere keer” stamelde ik snel, nam m'n jas, stond op en vluchtte bijna weg uit het café. Principes zijn toch ook regels? De wind joeg door m'n haar, en kleine druppeltjes motregen nestelden zich aan de oppervlakte. Hopelijk deed ik haar geen pijn, maar dit was gewoon verkeerd. Liever geen lief tot ik m'n gedachten terug wat op een rijtje zette, hoewel ik er best ene voor kon gebruiken. Snelle stappen achter me verraadden een achtervolgster. Ik had beter gelopen, niemand die me toen ging kunnen bijhouden. Nu wegrennen zou niet verstandig zijn. Ik draaide me om en kreeg een vlakke hand recht in m'n aangezicht. Ze sloeg harder dan de laatste vrouw. De grijns op m'n gezicht veegde ik van m'n gezicht toen ik die opmerkte. Met haar handen in haar zij stond ze me ondertussen aan te kijken met grote boze ogen. “Ok, ik was grof en had niet zo mogen vertrekken...” was ik aan het vertellen met een berouwvolle blik, toen haar vuist zich in mijn maag wilde boren. Waarom wou ik ook alweer niet... of wacht, ik wou wel, maar mocht niet... van mezelf? snel genoeg om haar vuist te onderscheppen, trok ik haar naar voor zodat ik haar met haar rug tegen me aan vasthield. Ze nam m'n armen vast die ik om haar heen geslagen had, en vroeg een jankend “waarom?”. Dit was weer typisch, doe je weer iemand pijn die van je houdt, en op die manier nog wel! De vrij aangename positie begon tot me door te dringen. “Dat ik het zelf niet meer weet.” zuchtte ik, nam adem, en vertelde haar toen dat ik soms niet wist wat met mezelf aan te vangen. Ze glimlachte...