Gemiste kansen

Ik heb verder gewerkt aan het tekstje waar ik mee bezig was. Misschien dat ik zal meedoen aan een wedstrijd voor kortverhalen of zoiets. Wie weet? Ik heb me er alleszins mee geamuseerd om het te schrijven, hopelijk leest het goed. Comments zijn welkom natuurlijk. De vorige posts met delen van dit in zal ik verwijderen in een dag of twee. Vrij kut om een half uur te wachten op een pagina die moet laden(smallband).

*edit: posts verwijderd

Gemiste kansen

Ik zag er goed uit vandaag, ofwel had iemand een onconventionele smaak. De jonge brunette op de tram keek me schalks aan toen ik opstapte, alsof ze me wou oppeuzelen als een grote pot chocoladeijs. Hoe goed je eruit ziet vraag je best niet aan je spiegel, maar aan de blikken van mensen die je zelf knap vindt. Ik had zin om haar aan te spreken en uit te vragen, zo direct als het maar kon. “Mag ik je naam en je nummer?” met een verfomfaaid notitieboekje in de handen. Velen zouden je maar vreemd aanstaren. Gelukkig ben ik zo onbeschoft en onsubtiel niet. Geef mij maar lange aanloopjes en min of meer toevallige wendingen in het gesprek. Vissen alsof je leven er van af hangt. Terwijl ik me achteraan de tram begaf, had ik al een zweem van spijt dat ik geen botte, ongemanierde lul was. Botte messen kunnen veel meer aanrichten als je ze goed gebruikt, maar bot en subtiel gaan meestal niet goed samen in een woordenspel, toch niet om een meisje te 'versieren'. Genoeg vlakke, gemanicuurde handen zijn al in mijn vaarwater verzeild geraakt om te weten dat het geen goed idee was om haar toen aan te spreken. Toch stond ik even bij mijn beslissing stil, want met deze passieve houding bereikte ik niets, bleef de vraag 'wat als' rondzwerven in mijn gedachten. Na verdere observatie van de jonkvrouwe leek het me des te duidelijker dat ik nooit een kans maakte om haar te krijgen, en dan nog eens te houden. Ik rolde dus maar rustig een sigaret om na de rit op te roken tijdens het wandelingetje naar mijn kot.

Terwijl de zon de horizon bijna omhelsde, duwde ik op de bel om af te stappen aan de volgende halte. Ik ging haar missen, die naamloze schone. Misschien moest ik haar maar een naam geven, zodat ze niet uit mijn herinneringen verdween. Eva is een mooie naam, maar ik kende al een Eva of twee, de ene bijbels, de andere hemels. Ik ging maar voor Charlotte, wat ik altijd een mooie naam gevonden heb. Een naam, om te denken aan die keer dat ik een bevallige deerne ontmoette op een tram, dat ze me aandachtig, gewillig, doch plagerig aankeek, maar dat ik niet de moed op kon brengen om haar aan te spreken. Ongepastheid is menselijk, ik begin het te verachten. God mocht de mens wel wat beestiger gemaakt hebben op dat gebied, hoewel de realiteit van verkrachtingen en sadomasochisme me van die stelling neigt te onthouden. Wilder zou een beter woord zijn. Ondeugender ook. Ik stapte van de tram af en stak mijn sigaret aan.

De café's langs de weg zagen er maar wat troosteloos uit nu het bijna donker was. Veel studenten en would-be studenten zaten nu tijdens de paasvakantie hun ouders wat te ambeteren. Één week van dat soort bezigheden is voor mij al meer dan genoeg, dus ben ik maar op Paasmaandag terug vertrokken. Mijn ouders kunnen nu gerust wat op adem komen, nu hun vervloekte zoon terug naar zijn verre hol terugkeert. En ja, het is een hol. Tochtend uit kieren die ik niet kan vinden, en rokerig door de duizenden sigaretten die in mijn mond, longen en asbak beland zijn. Gelukkig gebruik ik mondwater.

De spaghetti was al aan het koken toen ik eraan dacht dat Den Draver wel open zou zijn. Het café was meestal wel nog gezellig, en om te ontsnappen aan het rookgordijn die als smog mijn kamer verstikt ben ik tot veel bereid. Het sociaal contact nam ik er maar bij. Hopen volk die drummen aan de toog als biggetjes bij de zeug beviel me eigenlijk niet zo, maar het kon ermee door. Alcohol is dan ook de meest gegeerde vloeistof op aarde, boven water, boven olie. De drank moet vloeien, of er komt revolutie van. Bedwelming is soms wel een deugd, hoewel het altijd een ondeugd is. Katers zijn een straf van God. De wreedaard die op ons neerkijkt en zijn kans afwacht om een zondaar neer te bliksemen.

Met de nasmaak van spaghettisaus in mijn mond stapte ik naar Den Draver. De nasmaak van een lekkere maaltijd is altijd welkom, toch heb ik liever geen etensresten tussen de tanden. Een kilometertje wandelen, genoeg tijd voor een zaf. Ondertussen bedacht ik onderwerpen om over te praten, en met wat voor mensen ik contact zou zoeken, alsof ik een voorbereiding nodig had om een “prettig” gesprek te voeren. Eerlijk gezegd kwam ik voor het bier, maar mensen zouden het niet begrijpen als ik met mijn pint een gesprek zou beginnen, dus hield ik de schijn op.
Er zat niet veel volk, drie mensen achteraan in de zetels, en twee aan de toog. De toog was het dan maar. De balans trachten in evenwicht te houden. Ik was een pint aan het bestellen toen ik me afvroeg wat voor merk ik aan het drinken was. Het was “Romy”, maar waarom kwam ik het hier tegen en nergens anders? Toen nam ik een slok en besloot er maar geen aandacht aan te schenken. Het bier was dat ook niet van plan. De deur ging open. Ik keek achterom en zag 'Charlotte' binnenkomen. Wat een toeval dacht ik, en misschien een kans. Maar zoals altijd bleek er altijd iets te zijn met aantrekkelijke vrouwen. Ofwel hadden ze een vriendje, ofwel hadden ze een zwerm. Hier bleek het een zwerm te zijn, een meute schoothondjes die zich kansloos voor de leeuwin wierp. Vier kerels kwamen samen met haar binnen. Het woord gleufdier kwam in me op, en ik moest lachen. Ik keek op en zag een blondine met een halfvolle kriek in de hand lachen naar me. Ik lachte terug, blijkbaar had ze mijn binnenpretje enigszins door. Ze zat alleen, dus deed ik zoals het een heer betaamde, ging bij haar staan, en vroeg of ik haar kon vergezellen. Ze zei 'tuurlijk' met een geamuseerde glimlach. Hier zat meer in, mijn dag werd beter en beter.