Gemiste Kansen 8

Terug van weggeweest! ^^ Have fun with it, en laat gerust een comment achter.

Mijn hoofd wilde supernova gaan, of er werd net acupunctuur met broeihete naalden op mijn hersenen uitgevoerd. Twee dagen lang kon ik nauwelijks het bed uit, maar kon ik nauwelijks slapen of het licht aandoen. Ik kroop weg in de duisternis onder mijn lakens, waar ik niets kon zien en het leed van mijn ogen wat verzacht werd. Ik ging er enkel uit om naar het toilet te gaan of om iets te eten of drinken. De tweede dag stopte mijn bloedmigraine om zeven uur s'avonds, als bij slag. Te veel zorgen, te weinig slaap, te veel koffie? Ik wist bij de goden niet waarom ik het had gekregen, en zo lang aan één stuk door. Één keer had ik gebeld naar school om te zeggen dat ik migraine had, en geen lessen kon meevolgen. De secretaresse zei dat ik een briefje moest meebrengen... na een trage zucht begon ik het mens zo hard uit te schelden dat ze waarschijnlijk dacht dat ik Gilles de la Tourette had. De gore creativiteit was subliem, maar ik bereikte er minder dan niets mee. Wat moet je in hemelsnaam met een “ziekte?” als migraine? Bijna iedereen die het niet heeft bekijkt je alsof je een zwakkeling bent die niet tegen een beetje hoofdpijn kan, terwijl het in werkelijkheid enorm slopend kan zijn voor zowel lichaam als geest. En dan nog het probleem van de kosten om jezelf te verklaren als je er één keer per week last van hebt. Één keer migraine tijdens de week zou me dus iedere keer een goeie twintig euro kosten... of zou ik aan een briefje kunnen komen die me de complete vrijheid geeft om te gaan en staan waar ik wou zonder negatieve gevolgen? Gewoon zeggen: sorry, ik heb migraine... daag! Het zou een oplossing voor mij zijn, maar de school zou het denk ik niet willen. Jammerheid.

Toen mijn migraine over bleek te zijn las ik wat in een boek die ik voor m'n verjaardag had gekregen. Ik had er niet zoveel zin in om eraan te beginnen, omdat ik hem niet zelf uitgekozen had. Het viel echter best mee. Een verhaal waarin het hoofdpersonage in een zowaar ingewikkeld complot zat. Lectuur om de paranoia in me te voeden dus. Toen sloeg het noodlot toe. Een paar sms'jes van m'n toenmalige lief die opeens aan de lopende band begon te zenden vertelden me dat ze het uit wou maken. Twintig minuten lang staarde ik met betraande ogen naar het laatste berichtje, met een hoofdpijn die loeide maar ik negeerde door de schok dat ik haar kwijt was. Maar ik wou het niet aanvaarden, zou het niet! Woede deed m'n bloed kolken als een getij dat enkel maar meer en meer vloed wou hebben. Hoe kon ze! Al die maanden lang hield ik van haar als was ik een paladijn en zijn koningin. Maar mijn woede was meer op mezelf gericht dan op haar. Waar was IK fout gegaan? Maar het antwoord bleef uit. Het was mij een compleet mysterie, en uiteindelijk bleek het nooit opgelost te zijn. Een open wonde die ik lange tijd meedroeg als een molensteen rond mijn nek. Veel later begon ik haar de schuld te geven. Ik had alles gedaan wat ik kon, en die laatste weken begon ze vreemd tegenover me te doen. Dat moest het zijn, wat kon er anders zijn? Iemand? Maar waarom bleef ze dan nog wekenlang wanneer ze zich anders gedraagde tegenover me? Eigenlijk wou ik het niet weten, in tegenstelling tot mijn gewoonte alles uit te pluizen. Nu ja, je wint wat, je verliest wat...