Gemiste kansen 7

Het duurde een tijdje voor ik er weer in kwam, maar ik geloof dat ik de smaak weer te pakken heb ^^ Het zevende deel van Gemiste Kansen!! *blijheid*

Het verhaal heeft een lange aanloop, maar de gebeurtenissen zijn zich al aan het ontwikkelen, een beknopt verhaal kan alleen maar de diepte van het verhaal beknotten. Hopelijk bevalt dit nieuwe deeltje je, en laat gerust een berichtje na.


Ik kroop onder de lakens en kneep in haar borsten. Als je stout bent doe je het beter goed. Ik ving een klap, het deed geen pijn. M'n armen gleden rond haar en ik zoende haar zachtjes op de mond. Alles wat ik nodig had was daar, in die kamer, dat moment. Haar huid zo zacht en warm, en die verrukkelijke vormen. Ik was pudding in haar handen, net als haar borsten dat waren in de mijne. Achteraf kan je relativeren en zeggen dat het allemaal een illusie was, maar het leek allemaal zo echt, vooral de tweeling dan. Nog altijd ruik ik haar wanneer ik aan haar denk. Iemand liefhebben is het meest zalige gevoel dat een mens kan beleven, en ik sla mezelf nog altijd voor het hoofd dat ik haar heb laten gaan. Tragedies zijn nooit ver weg, maar deze was enkel voor mij, zij kon verder gaan met haar leven, ik niet.

Het werd al wat later op de avond en ik volgde halfelings een gesprek over een vermoord meisje dat niemand onder ons persoonlijk kende, maar waar de media een vette kluif aan hadden en het op de voorpagina zetten. Wat er zo belangrijk aan was kon er bij mij niet echt in. Moord, slagen en verwondingen, verkrachting waren van elke tijd en elke plaats in de menselijke geschiedenis. De aanleg tot gruwel zit in het diepste van de mens verweven, Het enige verschil was dat er nu media waren om het in onze neus te wrijven. Ik volgde misschien de richting journalistiek, en wist dus wat de mensen wilden lezen, maar zo uitzonderlijk waren de meeste dingen eigenlijk niet. Ik liet het gezwans maar even voor wat het was en ging een pint bestellen aan de toog. Op de uitbater kon je hoe dan ook soms wel een kwartier wachten voor hij zin had om je te bedienen. Een hatelijke kerel die iedereen toch graag had, hij amuseerde zich met het ergeren van z'n klanten, maar in ruil kreeg je die sfeer die zo eigen was aan het café. De muziek was ook wel een aanleiding. Geen enkele andere zaak kreeg het in z'n hoofd om rock en metal te draaien in het kleine Koekelare, één van de mooie maar slaperige gemeentes in de westhoek. Bij nader inzien was er geen enkel dorp of stadje in de streek waar veel te doen was, maar dat was geen excuus.

Met mijn perfect getapt pint op de tafel gezet, papte ik wat aan met Steph. Niet dat het ooit zou lukken, maar ze was nu eenmaal een roos onder madeliefjes, venijnig, maar heet. Ik wou altijd al een papaver zijn, verslavend en bedwelmend als de stof die erin zat, maar ik was eigenlijk een klimop, hoewel ik niet veel vrouwen beklommen had in m'n leven. Ik klampte me vast aan een vriendschap, probeerde vriendschappen te smeden zo diep als de zee. Dat lukte me ook, maar ten koste van die romantische liefde. Misschien hunkerde ik er wat teveel naar. Een tweede keuze zou een varen zijn. Mijn zaad verspreiden en voor honderden, zoniet duizenden nakomelingen zorgen, de wat geringe overlevingskansen van het nageslacht door onderlinge concurrentie zou ik er maar bijnemen. Steph kwam dichter zitten en glimlachte naar me. Verrast trok ik een wenkbrauw en een mondhoek op. Misschien was ik vanavond toch de melk die bij de kat was gezet. Toen kwam er een pauze, zo één waar je verward en zenuwachtig van raakte, en hoewel die maar tien seconden duurde een klein jaar leek. Ik voelde altijd wel wat voor haar, een diepe affectie, dat zeker, de rest was een vraagteken. Maar met enkel vriendschap krijg je geen zo'n lange gaten in een gesprek. De stilte werd verbroken door Sarah die blijkbaar eens wilde trakteren. De alcohol ging goed binnen, dus bestelde ik nog maar een pint. Steph bestelde hetzelfde, en Sarah verdween even van het toneel. Met mijn teerbemind gezelschap praatte ik nog wat over de komende examens, en de zorgen die ik me errond maakte. Over de vreemde situatie met Alea repte ik geen woord. Je kan geen meisje binnendraaien als je over een andere begint, of ze moet wel een heel verstoorde hormonenbalans hebben. Ze sloeg haar arm om m'n middel en wreef er enthousiast. Ik zei 'merci' en 'je bent een schat, weet je?', legde mijn arm rond haar schouders en keek haar in de ogen. Ze trok een schattig pruillipje en ik zoende haar op de wang. Voor de tweede keer deze week was het raak. Een unicum in mijn duistere universum. Sarah kwam terug met twee pintjes en een cola light, en mijn arm hief zich op en verwijderde zich van de nimf die naast me zat. Het viel Sarah ongetwijfeld op, en perste haar lippen maar samen om er maar niets over te zeggen.