Dit gedicht uit Schreeuw van Evanga gaat over de simpele, pure, onschuldige liefde. Het vervolg op het vorige gedicht.
Het koren, dat hard striemt
op een huid teer, bemind
niets meer dan ondiepe schrammen
Niets meer of minder
vergeten in het spel
waar twee geliefden
één bejaagde, gejaagd zijn
Een stereotiep, maar lieflijk spel
waarin wij beminnen
onvermogend los te laten
zullen kronkelen
En verborgen
maar in alle eerlijkheid
elkaar zullen behagen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten